چرا كه مسأله حكميّت سبب تقويت حاكميت جبّاران شام، شد و خون‌هاى شهداى «صفين» را بر باد داد و طرفداران حق را ذليل و مأيوس كرد.

به دنبال آن مى‌افزايد: از سوى ديگر «به خدا سوگند! اگر آن را در پايان كار پذيرا شدم باز حق با من بود و قرآن با من است (و به حقانيت من گواهى مى‌دهد) از آن زمان كه با آن آشنا شده‌ام، هرگز از آن جدا نگشته‌ام» (و واللّه إن جئتها إنّي للمحقّ الّذي يتّبع؛ و إنّ الكتاب لمعي، ما فارقته مذ صحبته).

اشاره به اين كه، هنگامى كه ديدم در ميان شما در مسأله حكميّت چنان اختلافى افتاده كه اگر جلوى آن را نگيرم شما خودتان بر ضد يكديگر قيام مى‌كنيد و گروهى بر گروه ديگر شمشير مى‌كشد و اسباب بدبختى و رسوايى بزرگ فراهم مى‌شود، اين جا بود كه مجبور شدم و حكميّت را پذيرفتم.

و آنگهى، اگر در مسأله حكميّت قرآن، كار را به دست كسى مى‌گذاشتيد، كه هميشه با قرآن بوده و از محتواى آن كاملا آگاه است و به سراغ فرد ساده‌لوح و نادان و پستى همچون «ابو موسى اشعرى» نمى‌رفتيد، اين توطئه خنثى مى‌شد، و اگر زيان‌هايى داشت به حدّاقل مى‌رسيد؛ اما شما هم حكميّت را بر من تحميل كرديد، و هم ابو موسى اشعرى نادان را. و در اين دام بزرگ گرفتار شديد و حدّ اكثر زيان‌هاى آن را پذيرفتيد.

حال حرف حساب شما چيست؟ آيا من بايد پاسخ‌گوى خلاف كاريهاى شما باشم؟ و جريمه جرايم سنگين شما را بپردازم؟

از آن چه در بالا گفته شد، نكات زير روشن مى‌شود:

1- امام عليه السّلام در اين بخش از سخنانش دو بار سوگند ياد كرده است. مخصوصا در بخش دوّم با تاكيدهاى بيشتر تا نشان دهد كمترين كوتاهى از ناحيه او نبوده است.