تو مايه اميد هر بيچاره، و حلّال مشكلات هر طلب كننده‌اى، در اين هنگام كه يأس و نوميدى بر مردم چيره گشته، و ابرها از باريدن بازداشته شده‌اند، و حيوانات بيابان رو به هلاكت مى‌روند، تو را مى‌خوانيم كه ما را به اعمالمان مؤاخذه نكنى، و به گناهانمان مگيرى.

(بارالها!) رحمتت را به وسيله ابرهاى پر باران، و بهار پر آب و گياه، و گياهان سرسبز و پر طراوت بر ما بگستران؛ بارانى دانه درشت بر ما نازل كن آن چنان كه زمينهاى مرده را با آن زنده كنى و آنچه را از دست رفته به ما باز گردانى!

شرح و تفسير در اين خشكسالى تمام اميد ما به توست‌

امام عليه السّلام در آغاز اين بخش از خطبه وضع دردناكى را كه بر اثر خشكسالى براى مردم پيدا شده، در ضمن عبارات كوتاه و پر معنايى بيان مى‌كند، و در شش جمله نخستين آن چنين عرض مى‌كند: «خداوند! كوههاى ما از بى آبى از هم شكافته، و زمين پر غبار و خشك و خالى از گياه شده، چهارپايان ما سخت تشنه گشته، و در آغل‌هاى خويش متحيّرند، همچون مادران فرزند مرده، ناله سر داده‌اند، و از رفت و آمد زياد به چراگاهها و روى آوردن به آبگاهها (و نيافتن آب و علف) خسته شده‌اند» (اللّهمّ قد انصاحت‌ [1] جبالنا، و اغبرّت‌ [2]

[1] «انصاحت» از مادّه «صوح» (بر وزن صوم) به معنى شكافتن گرفته شده و گاه گفته‌اند به معنى خشكيدن و شكافتن و متلاشى شدن است كه لازم ملزوم همند.

[2] «اغبرت» از مادّه «غبار» گرفته شده و در اين جا اشاره به خشكسالى است كه سبب خشكيدن زمينها و پر غبار شدن مى‌گردد.