أرضنا، و هامت‌ [1] دوابّنا، و تحيّرت في مرابضها [2]، و عجّت‌ [3] عجيج الثّكالى‌ [4] على أولادها، و ملّت التّردّد في مراتعها، و الحنين إلى مواردها).

امام عليه السّلام ترسيم دقيقى از خشكسالى شديد آن زمان، با فصيح‌ترين عبارات نموده است و وضع كوهها و زمينها و مراتع و آبگاهها و حيوانات را به روشنى بيان فرموده است.

پس از آن دست به دعا بر مى‌دارد و به اين صورت تقاضاى كمك مى‌كند:

«بارخدايا! به ناله گوسفندان و فرياد سوزناك شتران رحم فرما!» (اللّهمّ فارحم أنين الآنّة [5]، و حنين الحانّة).

«بارالها! به سرگردانى آنان در راهها (از شدّت گرسنگى و عطش) و ناله‌هاشان در آغلها ترحّم فرما!» (اللّهمّ فارحم حيرتها في مذاهبها، و أنينها في موالجها [6]).

«خداوندا! هنگامى به سوى تو برون آمديم كه خشكسالى‌هاى پى در پى بر ما هجوم آورده و ابرهاى پر باران، به ما پشت كرده‌اند» (اللّهمّ خرجنا إليك‌

[1] «هامت» از مادّه «هيم» (بر وزن حيف) به معنى سر گردانى گرفته شده و گاه اين تعبير در مورد انسان يا حيوانى كه از شدّت عطش نمى‌داند كجا مى‌رود استعمال مى‌شود.

[2] «مرابض» جمع «مربض» به معنى آغل و جايگاه چهارپايان است.

[3] «عجّت» از مادّه «عجيج» به معنى فرياد كشيدن گرفته شده است.

[4] «ثكالى» جمع «ثكلى» به معنى زن فرزند مرده است.

[5] «آنّه» از مادّه «أنين» به معنى ناله سر دادن گرفته شده و معمولا «آنّه» به گوسفندى گفته مى‌شود كه ناله مى‌كند و «حانّه» از مادّه «حنين» به شترى اطلاق مى‌شود كه ناله سر داده است.

[6] «موالج» جمع «مولج» به معنى مدخل چيزى است.