و كثرة طاعتهم لك، و قلّة غفلتهم عن أمرك، لو عاينوا كنه ما خفي عليهم منك لحقّروا أعمالهم، و لزروا [1] على أنفسهم، و لعرفوا أنّهم لم يعبدوك حقّ عبادتك، و لم يطيعوك حقّ طاعتك).

آرى، فرشتگان الهى با آن همه مقام و معرفتى كه دارند، باز در شناخت عظمت پروردگار و گستره صفات جمال و جلال او بسيار قاصرند و به همين دليل، اگر به فرض محال امكان داشت خدا را آنچنان كه هست، بشناسند، مى‌فهميدند كه نه عبادتى در خور شأن داشته‌اند و نه اطاعتى. و آنچه را انجام داده‌اند ذرّه‌اى ناچيز و عملى بى‌مقدار بوده است.

اين تعبير، از يك سو مى‌رساند كه هر قدر معرفت و شناخت انسان نسبت به خدا بالاتر برود، به همان نسبت اطاعت و عبادت او بيشتر خواهد بود.

و از سوى ديگر، نشان مى‌دهد كه هيچ كس حقّ عبادت خدا را انجام نداده.

همانگونه كه هيچ كس حقّ معرفت او را به دست نياورده است. چرا كه انسان و فرشته- حتّى بزرگترين انسان‌ها و فرشتگان- وجودى محدودند و ذات پاك خدا از هر نظر نامحدود است و اين وجود محدود، نه توان معرفت آن وجود لايتناهى را دارد و نه توان حقّ عبادت و اطاعت او را.

تعبير به «أهواء» (جمع هوى) در جمله «و استجماع أهوائهم فيك» به معناى هوا و هوس‌ها نيست؛ بلكه به معناى عشق و علاقه است. زيرا، اين واژه در هر دو معنا به كار مى‌رود.

و به تعبير ديگر: گاه در علاقه مثبت به كار مى‌رود و گاه در علاقه‌هاى منفى. و به هر حال، منظور از اين جمله اين است كه: فرشتگان تمام عشق و علاقه خود را متوجّه ذات پاك خداوند كرده‌اند.

[1] «زروا» از مادّه «زرى» (بر وزن سعى) به معناى عيب گرفتن، يا توبيخ و سرزنش كردن است و «ازراء» نيز به همين معناست.