(قائدها خارج من الملّة، قائم على الضّلّة).

اين جمله كه اشاره به معاويه يا ساير حكّام بنى اميه است، ناظر به اين معناست كه رهبران اين گروه نه تنها مطابق قوانين اسلام عمل نمى‌كنند و ضروريّات دين را زير پا مى‌نهند، بلكه پايه و اساس كارشان گمراهى و اصرار بر ضلالت است؛ همانگونه كه تاريخ بر اعمال و برنامه‌هاى آن‌ها گواهى مى‌دهد.

امام عليه السّلام در ادامه اين سخن، به پايان دردناك و غم‌انگيز اين ماجرا اشاره كرده مى‌فرمايد: « (كار به جايى مى‌رسد كه) در آن روز جز تعداد كمى از شما باقى نمى‌ماند: همانند ته مانده ديگ، خرده نان‌هائى كه در ته كيسه باقى مانده و به هنگام تكان دادن، فرو مى‌ريزد!». (فلا يبقى يومئذ منكم إلّا ثفالة [1] كثفالة القدر، أو نفاضة [2] كنفاضة العكم‌ [3]).

اين تعبير به اشاره به اين است كه آنها كه از اين فتنه جان سالم بدر مى‌برند، بسيار اندكند و غير قابل توجّه! زيرا، آنها ظالمان احدى از مؤمنان با شخصيّت را سالم نمى‌گذارند.

به اين هم قناعت نمى‌كنند بلكه: «شما را همچون پوست‌هايى كه (به هنگام دبّاغى) به هم مى‌پيچند، تحت فشار قرار مى‌دهند و همچون زراعت درو شده مى‌كوبند و پايمال مى‌كنند!». (تعرككم‌ [4] عرك الأديم‌ [5]، و تدوسكم‌ [6] دوس الحصيد).

[1] «ثفاله» از مادّه «ثفل» (بر وزن هفت) به معناى رسوب كردن تفاله‌هاست و گاه به معناى باقيمانده‌هاى بى‌مصرف هر چيزى بكار مى‌رود.

[2] «نفاضه» از مادّه «نفض» (بر وزن نبض) به معناى حركت دادن چيزى، به منظور اينكه آنچه به آن چسبيده است، بريزد و «نفاضه» به آن اشيايى كه ريزش مى‌كند، گفته مى‌شود.

[3] «عكم» (بر وزن فكر) به معناى كيسه، يا جوال است كه در آن چيزى نگهدارى مى‌كنند.

[4] «تعرك» از مادّه «عرك» (بر وزن ارك) به معناى مالش محكم است و ميدان جنگ را از اين جهت «معركه» مى‌گويند كه طرفين يكديگر را درهم مى‌كوبند.

[5] «اديم» در اصل به معناى پوسته هر چيزى است؛ ولى بيشتر به چرم و پوست حيوانات اطلاق مى‌شود.

[6] «تدوس» از مادّه «دوس» (بر وزن قوس) به معناى پايمال كردن شديد است.