«و افراد با ايمان (و ممتاز) را از ميان شما جدا مى‌سازند (و نابود مى‌كنند؛) همان گونه كه پرندگان، دانه‌هاى درشت را از دانه‌هاى لاغر جدا مى‌كنند (و مى‌بلعند)». (و تستخلص المؤمن من بينكم استخلاص الطّير الحبّة البطينة [1] من بين هزيل‌ [2] الحبّ).

اشاره به اينكه آنها به همه ستم مى‌كنند، ولى نسبت به مؤمنان با شخصيت و ممتاز، ستم مضاعفى دارند.

نكته يك قانون كلّى درباره حكومت‌هاى خودكامه!

گرچه امام عليه السّلام اين بخش از خطبه را به عنوان پيشگويى، درباره بنى اميّه و آينده حكومت آنان (به احتمال قوى) بيان فرموده، ولى به نظر مى‌رسد اين يك قانون كلّى درباره تمام حكومت‌هاى خودكامه و ستمگر است. آنها پايه‌هاى پرچم ضلالت را محكم مى‌كنند و به هر سو شاخه‌هاى خود را مى‌گسترانند. همه چيز را با معيارهاى موافق منافع خود مى‌سنجند و همه مخالفان را درهم مى‌كوبند و پايمال مى‌كنند و افراد برجسته آنها را مخصوصا هدف قرار داده و به زودى از ميان بر مى‌دارند؛ نه رحم و نه عواطف انسانى براى آنها مطرح است و نه قانون و نه حقوق بشر؛ نه نمونه‌هاى آن را در عصر و زمان خود نيز آشكارا مى‌بينيم.

[1] «بطينه» از مادّه «بطن» به معناى شكم گرفته شده؛ و به افراد، يا دانه‌هاى چاق و فربه اطلاق مى‌شود و به تعبير ديگر: «بطينه» به معناى شكم بزرگ است.

[2] «هزيل» نقطه مقابل «بطين» به معناى شى‌ء لاغر و كم گوشت و سبك وزن است و به سخنان بى‌محتوا و شوخى، واژه «هزل» اطلاق مى‌شود، كه آن هم به معناى سبك وزن بودن است.