آخرت است و تفويض امر به اصول و فروع اسلام و به تعبيرى ديگر: حركت در سايه آن، سبب آرامش و راحتى است و صبر و استقامت در اين مسير و تحمّل شدايد در حفظ عقيده و عمل به دستورات اسلام، سپرى مى‌سازد براى مقابله با امورى كه سعادت فرد و جامعه را تهديد مى‌كند.

در واقع، انسان خواهان نجات و اطمينان و آرامش و امنيّت است و تمام اينها در عمل به برنامه‌هاى اسلامى حاصل مى‌شود.

در ادامه سخن، اشاره به پنج ويژگى ديگر درباره مسير اسلام كرده، كه در واقع جنبه نتيجه‌گيرى از اوصاف گذشته دارد. مى‌فرمايد: «بنابر اين، راههاى اسلام، واضح‌ترين راهها، و ورودى‌هاى آن، آشكارترين ورودى‌ها است. نشانه‌هايش، مرتفع، جاده‌هاى آن روشن، و چراغ‌هاى آن پر نور است». (فهو أبلج‌ [1] الماهج‌ [2]، و أوضح الولائج‌ [3]؛ مشرف‌ [4] المنار، مشرق الجوادّ [5]، مضي‌ء المصابيح).

در واقع، امام عليه السّلام در اينجا جاده‌اى را ترسيم كرده كه تمام امتيازات يك جادّه خوب را دارد. جادّه آنچنان واضح است كه پيدا كردن آن براى همه ممكن است.

ورودى‌هاى متعدّدى دارد كه آنها نيز در برابر ديدگان حق طلبان قرار گرفته. اين جاده نياز به نشانه‌هايى دارد كه از دور نمايان باشد و مسير را براى رهگذران كاملا آشكار كند. جادّه اسلام در واقع، چنين است.

(در گذشته در مسير راه‌ها، برج‌هايى مى‌ساختند و بالاى آن چراغى نصب‌

[1] «ابلج» از مادّه «بلوج» (بر وزن بلوغ) به معناى نورانى و روشن است.

[2] «مناهج» جمع «منهج» به معناى جادّه واضح و مستقيم است.

[3] «ولائج» جمع «وليجه» از مادّه «ولوج» به معناى داخل شدن است. بنابر اين، «ولائج» به معناى درهاى ورودى مى‌آيد.

[4] «مشرف» از مادّه «اشراف» در اينجا به معناى مرتفع است.

[5] «جوادّ» جمع «جادّه» به معناى راه وسيعى است كه دو طرف آن درخت‌كارى شده باشد و گاه به هر جادّه وسيعى گفته مى‌شود.