مى‌كردند كه از دور نمايان بود و از بيراهه رفتن جلوگيرى مى‌كرد و آن را «منار» مى‌ناميدند. يعنى: محلّ نور. ولى معناى وسيع اين كلمه، شامل تمام نشانه‌هايى مى‌شود كه رهروان را از انحراف باز مى‌دارد).

اضافه بر اينها، جادّه در روز روشن و در شب، با چراغ‌هايى پر نور براى رهگذران آشكار است.

اين تعبيرات مى‌تواند كنايه از محكمات آيات قرآن و سنّت صريح و آشكار و معجزات و كرامات و دليل عقل و نقل، كه مسير پويندگان راه اسلام را روشن مى‌سازد و نشانه‌هاى آشكار در جاى جاى اين مسير نصب مى‌كند، بوده باشد.

سپس در ادامه اين توصيفات، اسلام را به مسابقه‌اى تشبيه مى‌كند كه تمام اركانش در بالاترين مرتبه حسن و كمال است.

مسابقه‌ها معمولا نياز به اركانى دارد: 1- ميدان تمرين 2- محلّ پايان مسابقه 3- اسب‌هاى آماده و ورزيده 4- جايزه عالى 5- سواركاران شريف و با ارزش.

مى‌فرمايد: «ميدان تمرين اسلام پاك و پاكيزه، نقطه پايانى مسابقه بلند و رفيع، اسب‌هاى اين ميدان اصيل و آماده، جايزه مسابقه دهندگان بسيار عالى، و سواركاران آن مردمى شريفند!». (كريم المضمار [1]، رفيع الغاية، جامع الحلبة [2] متنافس‌ [3] السّبقة [4]، شريف الفرسان).

سپس مى‌افزايد: «تصديق و يقين، راه (رسيدن به اهداف) اسلام است و نشانه‌

[1] «مضمار» در اصل به معناى مكان يا زمان لاغر شدن است و از آنجا كه اسب‌ها در موقع تمرين براى مسابقه لاغر و قوى مى‌شوند، اين واژه به زمان، يا مكان مسابقه اطلاق مى‌شود.

[2] «حلية» از مادّه «حلب» (بر وزن قلب) در اصل به معناى جمع شدن است و از آنجا كه به هنگام دوشيدن پستان حيوان، شيرها را در ظرفى جمع مى‌كنند، اين واژه به دوشيدن پستان حيوان هم، اطلاق شده است و سپس به اسب‌هايى كه براى مسابقه گرد آورى مى‌شوند، اطلاق شده است.

[3] «متنافس» از مادّه «تنافس» به معناى تلاش دو انسان در برابر يكديگر براى به دست آوردن چيز نفيسى است.

[4] «سبقه» به معناى جايزه مسابقه است.