نام «عصاة» (گردنكشان) ناميده شدند. [1] گروه ديگر، تفريط كاران هستند كه چند قدمى به دنبال حق مى‌روند و سپس تنبلى و سستى و هوا پرستى آنها را از ادامه پيروى از حق باز مى‌دارد.

گروه سوم، ملازمان حقّند؛ كه نه بر آن پيشى مى‌گيرند و نه از آن عقب مى‌مانند؛ هميشه در ظلّ و سايه حق گام بر مى‌دارند و به سر منزل مقصود مى‌رسند. [2] در ادامه سخن، به مسئله مهم ديگرى پرداخته مى‌فرمايد: «راهنماى اين پرچم (داراى اين اوصاف است:) با تأنّى سخن مى‌گويد، و دير به پا مى‌خيزد، امّا هنگامى كه به پا خاست با سرعت و قاطعيّت پيش مى‌رود!». (دليلها مكيث‌ [3] الكلام، بطي‌ء القيام، سريع إذا قام).

تعبير به «دليلها» آيا اشاره به كسى است كه «حامل رايت»، يعنى پرچمدار است؟ و يا آن كس كه پيشاپيش لشكر حركت مى‌كند و آشنايى كامل به جاده دارد و آنها را در مسير صحيح هدايت مى‌كند؟

احتمال اوّل نزديكتر به نظر مى‌رسد؛ چرا كه پرچمدار عهده‌دار بخشى از راهنمايى نيز مى‌باشد و به هر جا مى‌رود آحاد لشكر موظّفند به دنبال او حركت كنند.

ولى دليل و راهنما (اگر نيازى به وجود او باشد،) دليل و راهنماى لشكر و قافله است، نه راهنماى پرچم كه در عبارت بالا آمد.

در هر حال، منظور از اين تعبير- به تصريح غالب شارحان نهج البلاغه- شخص امير مؤمنان يا همه اهل بيت عصمت عليهم السّلام است؛ چرا كه آنها به مقتضاى «حديث ثقلين» همواره با قرآن بودند و قرآن با آنها و هيچگاه از هم جدا نمى‌شدند و

[1] وسائل الشيعه، جلد 7، صفحه 125، حديث 7. (ابواب من يصحّ منه الصوم).

[2] مفعول «لحق» مى‌تواند «كتاب اللّه» يا «رسول اللّه» يا «حق» و يا همه اينها بوده باشد.

[3] «مكيث» از مادّه «مكث» به معناى ماندن و توقّف توأم با انتظار است و «مكيث» به كسى گفته مى‌شود كه عاقل و هوشيار است و حساب شده سخن مى‌گويد و حركت مى‌كند.