جز او معبودى نيست». (و نشهد أن لا إله غيره).

زيرا هنگامى كه پذيرفتيم همه نعمت‌ها از سوى او است، عبوديّت و پرستش نيز تنها شايسته ذات پاك او خواهد بود.

سپس مى‌افزايد: «و گواهى مى‌دهيم كه محمّد صلّى اللّه عليه و آله بنده و فرستاده اوست». (و أنّ محمّدا عبده و رسوله).

تكيه بر عبوديّت، قبل از رسالت، علاوه بر اينكه هر گونه شرك را از مؤمنان دور مى‌سازد، اشاره به اين است كه مقام عبوديّت، از مقام رسالت نيز برتر و بالاتر است! زيرا، بنده كامل و خاصّ خدا كسى است كه تمام وجودش متعلّق به او باشد؛ به جز او نينديشد و غير از او را نخواهد و اين، اوج تكامل انسان است و مقامى فراتر از آن نيست و همان است كه شايستگى لازم براى رسالت را فراهم مى‌سازد.

به دنبال آن، در پنج جمله، اوصافى را براى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله بيان مى‌كند كه بسيار پر معنا و پربار است؛ مى‌فرمايد: «او را فرستاد تا فرمان حق را آشكارا بيان كند، و به شرح و تبيين اوصافش بپردازد. او با امانت، رسالت خويش را ادا كرد؛ و با راستى و درستى به راه خود ادامه داد، و پرچم حق را در ميان ما به يادگار گذارد».

(أرسله بأمره صادعا [1]، و بذكره ناطقا، فأدّى أمينا، و مضى رشيدا؛ و خلّف فينا راية الحقّ).

امام عليه السّلام در اين چند جمله، به ابعاد خدمات پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله اشاره مى‌كند: از يك سو، اشاره به ابلاغ اوامر و نواهى حق مى‌فرمايد؛ كه به طور شفاف و روشن و آشكار و بدون پرده‌پوشى همه را بيان فرمود.

و از سوى ديگر، آنچه براى معرفة اللّه و شناخت پروردگار لازم بود، تشريح كرد.

[1] «صادع» از مادّه «صدع» به معناى شكافتن است و از آنجا كه با شكافتن چيزى درونش آشكار مى‌شود، اين واژه به معناى اظهار و افشا نيز آمده است و در جمله بالا به همين معنا است و اينكه به دردسرهاى شديد «صداع» گفته مى‌شود، به اين دليل است كه گويى مى‌خواهد سر را بشكافد.