مخلوقات منتشر ساخته و دست جود و سخايش را به سوى آنان گشوده است». [1] (الحمد للّه النّاشر في الخلق فضله، و الباسط فيهم بالجود يده).

توصيف پروردگار به اين اوصاف، در واقع دليلى است بر اختصاص او به هر گونه ستايش و حمد؛ آرى، كسى كه اين گونه فضل وجود و سخاى او همگان را فرا گرفته و خوان نعمت او همه جا گسترده شده، بايد شايسته مدح و ستايش باشد، نه غير او؛ چرا كه همه ريزه‌خوار خوان او هستند.

سپس به گسترش دامنه حمد و ستايش او اشاره كرده، مى‌فرمايد: «ما او را در تمام كارهايش ستايش مى‌كنيم، و براى رعايت حقوقش از او يارى مى‌طلبيم!».

(نحمده في جميع أموره، و نستعينه على رعاية حقوقه).

تعبير به «جميع أمور» اشاره به آن است كه نه تنها در نعمت و كاميابى و سلامت و رفاه او را حمد و سپاس مى‌گوييم؛ بلكه، در بلا و شدّت و مصيبت، و به هنگام هجوم طوفان حوادث نيز، شاكر و سپاسگزاريم. چرا كه، اوّلا مى‌دانيم هر كارى مى‌كند، موافق حكمت و نهايت مصلحت است، حتّى مصايبى كه براى آزمايش ما، يا به عنوان كفّاره گناهان ما، يا سبب بيدارى ما از خواب غفلت است.

و ثانيا، اين حوادث، سبب مى‌شود كه ما اجر صابران، و پاداش شاكران را ببريم و اين خود نعمت ديگرى است.

و جمله «و نستعينه ...» اشاره به اين حقيقت است كه براى اطاعت فرمان او، و رعايت حقوقش، نيز بايد از او يارى بجوييم؛ كه بدون يارى او، كارى از ما ساخته نيست و اين همان چيزى است كه شب و روز در نمازها مى‌گوييم: «إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ».

بعد از اين حمد و ثنا، شهادت به الوهيّت او مى‌دهد و مى‌گويد: «گواهى مى‌دهيم،

[1] شرح نهج البلاغه مرحوم علّامه خويى، جلد 7، صفحه 157.