به هر حال، هيچ كس بعد از پيغمبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله جز امام امير مؤمنان عليه السّلام چنين سخنى را نگفته و نمى‌توانسته است بگويد؛ ولى امام اين سخن را فرموده و بارها پيش‌گويى‌هايى كرده كه عينا واقع شده است.

«ابن ابى الحديد» در «شرح نهج البلاغه» خود فصلى تحت عنوان «امور غيبى كه امام از آن خبر داد، سپس تحقّق يافت» در ذيل همين خطبه آورده است كه در بحث نكات، اشاره‌اى به آن خواهيم داشت.

تعبير امام در جمله‌هاى بالا به «و لا عن فئة تهدي مئة ...» اشاره به اين است كه نه تنها از گروهها و لشكرهاى انبوه، كه در آينده حادثه مى‌آفرينند، با خبرم؛ بلكه حتّى از گروهك‌هاى كوچك كه هيچ كس نمى‌تواند درباره آن پيش‌گويى داشته باشد- به بركت تعليم الهى- با خبر هستم!.

سپس امام عليه السّلام به دو نكته ديگر در اين زمينه اشاره مى‌كند:

نخست، براى تشويق هر چه بيشتر آنها به سؤال كردن از مسائلى سرنوشت ساز، مى‌فرمايد: «اگر مرا از دست دهيد سپس ناراحتى‌هاى زندگى و مشكلات بر شما فرو بارد (و براى يافتن راه حلّ به اين و آن متوسّل شويد) بسيارى از پرسش كنندگان سر به زير مى‌افكنند و در حيرت فرو مى‌روند، (چرا كه پاسخگويى نمى‌يابند)؛ و بسيارى از مسئولان (آنها كه مورد پرستش واقع مى‌شوند،) از پاسخ فرو مى‌مانند».

(و لو فقدتموني و نزلت بكم كرائه‌ [1] الأمور، و حوازب‌ [2] الخطوب، لأطرق كثير من السّائلين، و فشل كثير من المسؤولين).

اشاره به اينكه، تا من در ميان شما هستم از مسائل سرنوشت ساز خود سؤال كنيد؛ چرا كه بعد از من ديگران نمى‌توانند پاسخ درستى به شما بدهند؛ لذا در كار خود فرو مى‌مانيد و پشيمان مى‌شويد.

[1] «كرائه» جمع «كريهه» به معناى شى‌ء ناپسند است.

[2] «حوازب» جمع «حازب» به معناى كار مشكل و پيچيده از مادّه «حزب» (بر وزن جذب) به معناى شدّت است.