دور، براى هيچ كس ممكن نيست، جز آنها كه با سرچشمه وحى ارتباطى دارند و از علم بى‌پايان پروردگار، مدد مى‌گيرند و جالب اين است كه امام عليه السّلام در جمله‌هاى بالا از يك سو، تأكيد بر اين دارد كه من تمام حوادث آينده را تا دامنه قيامت مى‌توانم براى شما پيش گويى كنم و از سوى ديگر اشاره به تمام جزئيّات آنها مى‌كند. چيزى كه براى غير پيغمبر و كسانى كه از علوم خاص او بهره دارند، امكان پذير نيست.

در اينجا فورا اين سؤال به ذهن مى‌آيد كه آيا پيامبر يا امام، علم غيب- آن هم به اين گستردگى- مى‌توانند داشته باشند، با اينكه قرآن با صراحت مى‌گويد: «قُلْ لا يَعْلَمُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ»؛ بگو كسانى كه در آسمان و زمين هستند جز خدا از غيب آگاه نيستند» [1].

اين سخن پاسخ روشن و معروفى دارد كه هم از آيات قرآن استفاده مى‌شود و هم در كلمات خود آن حضرت آمده است و آن اينكه علم غيب به صورت ذاتى مخصوص خداست ولى خداوند هر مقدار از آن را لازم بداند در اختيار اولياء اللّه مى‌گذارد؛ همان گونه كه در آيه 26- 27 سوره «جنّ» مى‌خوانيم: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‌ غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى‌ مِنْ رَسُولٍ»؛ خداوند عالم به امور پنهانى است و هيچ كس را بر اسرار غيبش آگاه نمى‌كند، مگر رسولى كه او را برگزيده و از وى راضى شده است».

به زودى در كلام خود امام عليه السّلام- به خواست خدا- مى‌خوانيم هنگامى كه امام عليه السّلام از پاره‌اى از حوادث آينده خبر داد و كسى همين سؤال را مطرح كرد امام عليه السّلام در پاسخ او فرمود: «ليس هو بعلم غيب، و إنّما هو تعلّم من ذي علم؛ اين علم غيب نيست؛ بلكه آموزشى است از صاحب علم». اشاره به اينكه علم غيب ذاتى، مخصوص خداست و علم من جنبه اكتسابى دارد؛ من همه اين امور را از پيامبر آموختم و او از خداوند متعال (شرح بيشتر اين سخن، ذيل همان خطبه خواهد آمد).

[1] سوره نمل، آيه 65. (در آيات متعدّد ديگرى شبيه به اين مضمون نيز آمده است).