خارج شدن عايشه براى جنگ با على عليه السّلام (در واقعه جمل) به اذن پيامبر بود، يا بدون آن!» (اشاره به اينكه پيامبر اكرم از قبل پيش بينى كرده بود و او را نهى فرمود.) ابن جوزى خاموش ماند و قدرت بر پاسخ نداشت. [1] شبيه اين واقعه درباره بعضى ديگر نقل شده است.

سپس امام عليه السّلام بعد از ذكر اين مقدّمه چنين مى‌فرمايد: «سوگند به كسى كه جانم در دست قدرت اوست! از هيچ حادثه‌اى كه از امروز تا دامنه قيامت واقع مى‌شود از من سؤال نمى‌كنيد (مگر اين كه پاسخ آن را آماده دارم) و همچنين درباره هيچ گروهى كه حتّى يك صد نفر را هدايت يا گمراه مى‌كنند پرسش نمى‌كنيد، مگر اينكه از دعوت كننده و رهبر و كسى كه آنها را به پيش مى‌راند و از جايگاه خيمه و خرگاه و محلّ اجتماع آنها و كسانى كه از آنها كشته مى‌شوند، يا به مرگ طبيعى مى‌ميرند، (از همه اينها) شما را آگاه مى‌سازم.» (فو الّذي نفسي بيده! لا تسألوني عن شي‌ء فيما بينكم و بين السّاعة، و لا عن فئة تهدي مئة و تضلّ مئة إلّا أنبأتكم بناعقها، [2] و قائدها و سائقها، و مناخ‌ [3] ركابها، و محطّ رحالها، و من يقتل من أهلها قتلا، و من يموت منهم موتا).

بسيارند كسانى كه ممكن است مسائلى را به صورت مبهم و كلّى در آينده‌اى نزديك پيش بينى كنند و اين كارى است كه سياستمداران، در مسايل مربوط به اطراف عصر خود، هميشه دارند و ممكن است گاهى صحيح و گاهى اشتباه از آب درآيد؛ ولى پيش بينى دقيق جزئيّات با تمام مشخصّات، آن هم در زمان‌هاى بسيار

[1] منهاج البراعه، جلد 7، صفحه 74.

[2] «ناعق» از مادّه «نعق» (بر وزن ضرب) به معناى فرياد زدن بر حيوانات به منظور حركت دادن آنها است.

به كار بردن اين تعبير در مورد انسان‌ها، در جايى است كه افرادى ناآگاه، با تحريك افراد فاسد و مفسد به حركت درمى‌آيند.

[3] «مناخ» از مادّه «نوخه» به معناى اقامت گرفته شده و «مناخ» به جايى گفته مى‌شود كه شتر را در آنجا مى‌خوبانند و سپس به عنوان كنايه، به معناى وسيعترى، يعنى محلّ اقامت، بكار رفته است.