ولى امام عليه السّلام با صراحت مى‌فرمايد: «هيچ گونه مشقّتى براى خداوند در اين زمينه وجود ندارد (نه تنها در علم و آگاهى بر آنها، بلكه) در حفظ و نگهدارى آنچه از مخلوقات ابداع كرده، مشكلى براى او رخ نداده؛ (اضافه بر اين) در تنفيذ امور و تدبير موجودات نيز، ملالت و فتورى بر او عارض نشده است». (لم يلحقه في ذلك كلفة، و لا اعترضته في حفظ ما ابتدع من خلقه عارضة، و لا اعتورته‌ [1] في تنفيذ الأمور و تدابير المخلوقين ملالة و لا فترة).

«بلكه علمش در آنها نفوذ يافته و شمارش او همه را شامل شده، و عدالتش همه را در بر گرفته است، و با اينكه آنها در آنچه شايسته مقام اوست تقصير و كوتاهى دارند فضل و رحمتش شامل حال همه آنهاست». (بل نفذهم علمه، و أحصاهم عدده، و وسعهم عدله، و غمرهم فضله، مع تقصيرهم عن كنه ما هو أهله).

امام عليه السّلام در جمله‌هاى پر معناى بالا، بر چند نكته تأكيد مى‌كند؛ نخست اين كه:

احاطه علمى خداوند به تمام جزئيّات عالم هستى هيچ مشكلى براى او ندارد؛ (چرا كه علم خداوند، علم حضورى است نه علم حصولى، آن گونه كه شرحش در نكات خواهد آمد).

ديگر اين كه: علاوه بر احاطه علمى، حافظ تمام آنها است كه چيزى برتر از علم است؛ اين حفظ و نگهدارى نيز مشكلى براى آن ذات مقدّس ايجاد نمى‌كند؛ (چرا كه همه وابسته به وجود او هستند).

و ديگر اين كه: علاوه بر آگاهى و نگهدارى، مدير و مدبّر آنها است و در مسير كمال، آنها را رهبرى و راهنمايى مى‌كند؛ اين نيز، فتور و ملالتى براى آن ذات پاك ندارد و بى آن كه در انتظار معرفت و شكر خلايق باشد، فضل او همه را شامل شده و عدل او همه را فرا گرفته است.

[1] «اعتورت» از مادّه «إعتوار» به معناى دست به دست كردن و عارض شدن است و در اينجا مناسب، معناى دوم است.