بعضى از مفسّران «نهج البلاغه» كه شايد تأثير فشار دادن دندان‌ها را، بر روى هم، در استحكام استخوان و عضلات جمجمه باور نمى‌كردند، اين جمله را كنايه از حفظ آرامش قلب و نداشتن اضطراب دانسته‌اند، در حالى كه نه چنين خلاف ظاهرى ضرورت دارد و نه تناسب با جمله‌هاى قبل پيدا مى‌كند، زيرا چيزى جز تكرار نخواهد بود.

در چهارمين دستور مى‌فرمايد: «زره را كامل كنيد!» (و أكملوا اللّأمة). [1] منظور از «كامل كردن زره» اين است كه آن را به وسيله «خود» (كلاه آهنينى كه بر سر مى‌گذاشتند و مانند زره جنبه دفاعى داشت) و «ساعد بند» (ورقه آهنى كه به صورت نيم دايره درآمده و به ساعد مى‌بستند تا دست را در برابر ضربات تير و نيزه و شمشير حفظ كند) كامل كنند.

بعضى از مفسّران نهج البلاغه «لأمه» را به هر گونه سلاح جنگى تفسير كرده‌اند، كه به اين ترتيب، دستور بالا اشاره به فراهم ساختن ساز و برگ جنگى، به طور كامل است.

در پنجمين دستور مى‌فرمايد: «و شمشيرها را قبل از كشيدن از نيام، تكان دهيد! (تا به آسانى از نيام درآيد) (و قلقلوا [2] السّيوف في أغمادها [3] قبل سلّها) اين نكته، هر چند ظاهرا كوچك به نظر مى‌رسد، امّا در واقع دستور مهمّى است! چرا كه، گاه ماندن شمشير در غلاف براى مدّت طولانى، سبب مى‌شود كه گوشه‌هايى از آن گير كند و در لحظات حسّاس كه لازم است فورا بيرون كشيده شود، يا خارج‌

[1] «لأمة» (بر وزن رحمة) در اصل به معناى اجتماع و اتّفاق است، از همين رو هنگامى كه دهانه زخم به هم آيد و خوب شود به آن «التيام» گفته مى‌شود و «لأمه» به معناى زره است، شايد از اين جهت كه حلقه‌هاى آن با هم جمع شده و گره خورده است و گاه اين واژه به معناى هر گونه سلاح بكار مى‌رود.

[2] «قلقلوا» از مادّه «قلقله» (بر وزن مرحمه) به معناى حركت دادن و لرزاندن است.

[3] «أغماد» جمع «غمد» (بر وزن رند) به معناى غلاف شمشير است و لذا در مورد پاره‌اى از گياهان كه خارهاى آن لابه‌لاى برگ‌ها پنهان است اين مادّه به كار مى‌رود.