نشود و يا با تأخير خارج شود و در هر صورت ممكن است خطرات غير قابل جبرانى به وجود آورد.

در ششمين و هفتمين دستور مى‌فرمايد: «با خشم و بى‌اعتنايى به دشمن نظر افكنيد و به هر سو حمله كنيد و ضربه زنيد!» (و الحظوا الخزر، و اطعنوا الشّزر) «خزر» به معناى نگاه كردن با گوشه چشم است كه معمولا به هنگام غضب و گاه به هنگام بى‌اعتنايى، انسان آن را به كار مى‌برد و فايده استفاده كردن از اين روش در ميدان جنگ، نخست: برافروختن آتش غضب در درون است كه همراه آن، تمام نيروهاى نهفته درون، بسيج مى‌شود و قدرت انسان گاه چندين برابر مى‌شود و ديگر اين كه: با تمام چشم نگاه كردن، دليل بر ترس و وحشت و ناتوانى است و سبب جسور شدن دشمن است.

«شزر» (بر وزن نذر) به معناى پراكندگى است و در ميدان جنگ، به ضرباتى گفته مى‌شود كه از چپ و راست بر دشمن وارد شود و توصيه امام عليه السّلام به انتخاب اين روش، به خاطر آن است كه اگر جنگجويان ضربات خود را در يك سو متمركز كنند، دشمن احساس امنيّت مى‌كند و از طرف‌هاى ديگر ضربات متقابلى وارد خواهد ساخت. به علاوه ضرباتى كه بر يك طرف وارد شود- اگر درست دقّت كنيم- با هر دو حركت فقط يك ضربه بر حريف، وارد مى‌شود، در حالى كه ضرباتى كه از دو سو وارد مى‌شود، با هر حركتى يك ضربه وارد مى‌گردد! اين تعبيرات موشكافانه، نشان مى‌دهد كه امام عليه السّلام تا چه حدّ تجربه جنگى داشته و سعى مى‌فرموده كه آنها را به لشكريان تحت فرمان خود، منتقل سازد تا از كوچكترين برنامه‌هايى كه مى‌تواند نقش مؤثّرى در پيروزى داشته باشد، بهره‌گيرى كند.

در هشتمين و نهمين دستور به دو نكته دقيق ديگر اشاره فرموده، مى‌افزايد: «از