كفيل آنها است و هر كس چيزى به آنها بدهد گويى به داده و يا به خاطر اين است كه نهايت لطف خود را در تعبير نشان دهد، تا مايه تشويق همگان گردد، زيرا تعبيرى از اين بالاتر نمى‌شود كه خداوند بخشنده تمام نعمت‌ها، خدايى كه خزائن آسمانها و زمين در دست قدرت او است، به انسان سر تا پا نياز بگويد: «از آنچه دارى به من قرض ده! و در راه من انفاق كن! و من دهها و گاه صدها و گاه هزاران برابر، به تو مى‌دهم و اين ربا و فزونى در ميان من و تو، مشكلى ايجاد نمى‌كند!» اين بيانات زيباى امام عليه السّلام همچنان مملوّ از محتواى آيات قرآن است. قرآن مى‌فرمايد: «وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ»، آن كس كه بر خدا توكّل كند، خدا كفايت امرش را مى‌كند». [1] و نيز مى‌فرمايد: «مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً كَثِيرَةً»، كيست كه به خدا «قرض الحسنه‌اى» دهد (و از اموالى كه خدا به او بخشيده انفاق كند) تا آن را براى او چندين برابر كند؟» [2].

و همچنين مى‌فرمايد: «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ»، اگر شكر نعمتم را بجا آوريد، بر شما افزون مى‌كنم. [3]

[1] سوره طلاق، آيه 3.

[2] سوره بقره، آيه 245.

[3] سوره ابراهيم، آيه 7.