رزق و روزى همه بدست اوست. اگر عبادت به خاطر عظمت باشد، شايسته اوست و اگر به عنوان شكر منعم باشد، باز هم سزاوار اوست.

در پايان اين فراز، اشاره به دو نعمت ديگر كه از نشانه‌هاى قدرت و عظمت اوست كرده، مى‌افزايد: «خورشيد و ماه، در طريق اطاعت، پيوسته در حركتند: هر تازه‌اى را (با گردش پياپى خود) كهنه مى‌سازند و هر دورى را نزديك مى‌كنند.» (و الشّمس و القمر دائبان‌ [1] في مرضاته: يبليان كلّ جديد، و يقرّبان كلّ بعيد).

«كره ماه» بدون شك دائما در حركت است، ولى نسبت دادن حركت به «خورشيد» ممكن است اشاره به حركت ظاهرى او باشد (هر چند او در واقع ثابت و زمين دور آن مى‌گردد) يا اشاره به حركات ديگرى است كه خورشيد، بلكه تمام منظومه شمسى در مجموعه كهكشان دارند.

جمله‌هاى «يبليان ...» از يك سو هشدارى است به همه انسانها كه بدانند طبيعت عالم مادّه، سرانجام فرسودگى و كهنگى و زوال است، همه چيز در حال دگرگونى است و رو به سوى زوال پيش مى‌رود و به همين دليل، هرگز نبايد به چيزى دل بست. به علاوه، آنچه در نظر بسيارى از مردم دور است (پيرى و از كارافتادگى و مرگ و نيستى) با گردش خورشيد و ماه، تدريجا نزديك و نزديكتر مى‌شود و اين نيز از نعمت‌هاى خداست و گرنه چنان غرور و غفلت، انسان را فرا مى‌گرفت كه به كلّى از حق بيگانه مى‌شد.

اين نكته نيز شايان توجّه است كه بسيارى از تعبيرات بالا، از آيات قرآن گرفته شده است. قرآن مجيد مى‌گويد: «وَ اللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ بِساطاً لِتَسْلُكُوا مِنْها سُبُلًا فِجاجاً» [2]. و نيز مى‌فرمايد: «أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً» [3] و در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«وَ سَخَّرَ لَكُمُ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ دائِبَيْنِ» [4].

[1] «دائبان» تثنيه «دائب» از مادّه «دأب» و «دؤوب» (بر وزن قلب و قلوب) به معناى ادامه كار، مطابق يك عادت و سنّت ثابت است. بنابراين واژه «دائب» به معناى شخص، يا چيزى است كه در انجام يك برنامه، به طور مستمرّ و به صورت يك حالت و سنّت پيش مى‌رود.

[2] سوره نوح، آيه 19- 20.

[3] سوره نبأ، آيه 6.

[4] سوره ابراهيم، آيه 33.