داده نشد، مگر اين كه مثل آن هم، امروز به شما بخشيده شده است (پس چرا نمى‌بينيد و نمى‌شنويد؟!) و اللّه ما أسمعكم‌ [1] الرّسول شيئا إلّا و ها أنا ذا مسمعكموه، و ما أسماعكم اليوم بدون أسماعكم‌ [2] بالأمس، و لا شقّت لهم الأبصار، و لا جعلت لهم الافئدة في ذلك الزّمان، إلّا و قد أعطيتم مثلها في هذا الزّمان).

سپس اضافه مى‌فرمايد: «به خدا سوگند! بعد از آنها چيزى به شما نشان داده نشده، كه بر آنان مجهول باشد و شما به چيزى اختصاص نيافتيد كه آنان از آن محروم شده باشند (و خداوند به شما وعده خاصى براى رهايى از عذابش نداده است).» (و و اللّه ما بصّرتم بعدهم شيئا جهلوه، و لا أصفيتم به و حرموه).

بنابراين، شما در همه چيز مثل آنها هستيد، در حالى كه آنها پيروان حق شدند و شما روى‌گردان هستيد.

در واقع امام عليه السّلام به طور ضمنى اين حقيقت تلخ را اعلام مى‌كند كه در عصر او- به خاطر سوء تدبير خلفاى پيشين و به خاطر غرق شدن در ثروت‌هاى باد آورده كه از طريق غنايم جنگى در فتوحات اسلامى، جزيره عربستان را پر كرده بود- جاهليّت ديگرى آغاز شده و مردم در آن گرفتار شده‌اند. بت‌ها به اشكال ديگرى ظاهر گشته‌اند، هر درهم و دينارى بتى شده و هر پست و مقامى، صنمى! هوا و هوس‌هاى جاهلى و تعصّب‌هاى كوركورانه و رقابت‌هاى ويرانگر قابيل و آلودگى‌هاى اخلاقى همچون خوره بر پيكر مسلمين ظاهر گشته و آنها را رنج مى‌دهد.

امام مى‌فرمايد: رسالت من در اين عصر و زمان، همان رسالت رسول اللّه است.

[1]- روشن است كه ضميرها در اينجا نبايد به صورت ضمير مخاطب (كم) باشد، بلكه بايد به صورت ضمير غائب (هم) باشد، زيرا اشاره به مردمى است كه در عصر پيامبر مى‌زيستند. به نظر مى‌رسد اشتباه از «ناسخين» باشد و لذا بسيارى از «شارحان نهج البلاغه» همين گونه پذيرفته‌اند.

[2]- روشن است كه ضميرها در اينجا نبايد به صورت ضمير مخاطب (كم) باشد، بلكه بايد به صورت ضمير غائب (هم) باشد، زيرا اشاره به مردمى است كه در عصر پيامبر مى‌زيستند. به نظر مى‌رسد اشتباه از «ناسخين» باشد و لذا بسيارى از «شارحان نهج البلاغه» همين گونه پذيرفته‌اند.