ديگر اينكه: بعد از پيامبر به عمل اوصياى او نيز اقتدار نمى‌كنند.

سوم اينكه: ايمان به غيب ندارند.

در اينكه منظور از «ايمان به غيب» چيست؟ در ميان «مفسّران قرآن» و «نهج البلاغه» گفتگو است. بعضى غيب را اشاره به ذات پاك خداوند مى‌دانند و برخى اشاره به قيامت و بعضى اشاره به متشابهات قرآن مى‌دانند (چون از افكار مردم، غايب است) ولى برخى براى آن معناى گسترده‌اى قايل هستند و مى‌گويند: غيب، تمام امورى است كه از دائره حسّ انسان بيرون است. بنابراين، تمام معانى گذشته در آن درج است. معناى اخير از همه مناسب‌تر به نظر مى‌رسد.

چهارم اينكه: آنها خود را از عيوب بر كنار نمى‌دارند و به تعبير ديگر: چون ملكه عفاف (همان حالتى كه بازدارنده از گناهان است) در آنان وجود ندارد، به آسانى آلوده هر گناهى مى‌شوند و به اين ترتيب، هم بناى ايمان آنها ويران است و هم اعمالشان خراب. بديهى است تزلزل ايمان باعث آلودگى در عمل مى‌شود، همان گونه كه آلودگى در عمل، مبانى ايمان را متزلزل مى‌كند.

سپس در پنجمين و ششمين اوصاف آنها مى‌افزايد: «آنها پيوسته در درون شبهات عمل مى‌كنند و در مسير شهوات گام برمى‌دارند!» (يعملون في الشّبهات، و يسيرون في الشّهوات).

تعبير به «في الشّبهات» اشاره به نكته لطيفى است و آن اينكه: آنها اعمال خلاف خود را در درون مجموعه‌اى از شبهات پنهان مى‌كنند، تا مردم از خلافكارى آنان باخبر نشوند. آنها كمتر سراغ محكمات قرآن و احاديث مى‌روند، بلكه به عكس سراغ متشابهات را مى‌گيرند، در موضوعات خارجيّه نيز از موضوعات روشن، دورى مى‌كنند و به سراغ موضوع مشتبه مى‌روند، چرا كه تنها در اين دايره است كه مى‌توانند به اعمال نادرست خود لباس مشروعيّت بپوشانند.