بخش دوم‌

فيا عجبا! و ما لي لا أعجب من خطإ هذه الفرق على اختلاف حججها في دينها! لا يقتصّون أثر نبيّ، و لا يقتدون بعمل وصيّ، و لا يؤمنون بغيب، و لا يعفّون عن عيب، يعملون في الشّبهات، و يسيرون في الشّهوات. المعروف فيهم ما عرفوا، و المنكر عندهم ما أنكروا، مفزعهم في المعضلات إلى أنفسهم، و تعويلهم في المهمّات [المبهمات‌] على آرائهم، كأنّ كلّ امرى‌ء منهم إمام نفسه، قد أخذ منها فيما يرى بعرى ثقات [وثيقات- و موثقات‌]، و أسباب محكمات.

ترجمه‌

راستى عجيب است! و چرا تعجّب نكنم از خطا و اشتباه اين گروهها (ى پراكنده) با دلائل مختلفى كه بر مذهب خود دارند! نه گام در جاى گام پيامبرى مى‌نهند و نه از عمل وصىّ (پيامبر) پيروى مى‌كنند، نه به غيب ايمان مى‌آورند و نه خود را از غيب بركنار مى‌دارند. پيوسته در درون شبهات عمل مى‌كنند و در مسير شهوات گام برمى‌دارند. كار نيك در نظرشان همان است كه خود نيك مى‌پندارند و منكر و زشتى همان است كه خود منكر و زشت بدانند، پناهگاه آنها در حلّ مشكلات خودشانند و در حوادث مهم (و مبهم) تنها به آراى (ناقص) خويش تكيه مى‌كنند.

گويى هر كدام از آنها، امام خويشتن‌اند كه به دستگيره‌هاى مطمئن و اسباب محكمى- به پندار خود- چنگ زده‌اند.