و اندوه را شعار [لباس زيرين‌] و ترس از خدا را جلباب [لباس رويين‌] خود قرار داده است» (فاستشعر الحزن، و تجلبب الخوف).

«استشعر» از مادّه «شعار» به معناى «لباس زيرين» است و قرار دادن حزن و اندوه، به منزله لباس زيرين، به اين معنا است كه اين گونه افراد با ايمان، در درون خويش، از ايّام گذشته عمر كه تلاش و كوشش كافى در اطاعت معبود نكرده‌اند، اندوهگين‌اند، اندوهى سازنده كه آنها را به حركتى جبران كننده در آينده وا مى‌دارد.

«تجلبب» از مادّه «جلباب» به معناى «چادر» يا «لباس رويين» است و قرار دادن خوف و ترس را به منزله لباس رويين، اشاره به اين است كه اين افراد مخلص و مؤمن، پيوسته مراقب خويش‌اند و از اين بيم دارند كه لغزشهايى از آنها سرزند، يا اعمالى انجام دهند كه نام آنها را از طومار «مخلصان» و «سعدا» حذف كند.

اين احتمال نيز وجود دارد كه غم و اندوهشان براى فراق محبوب و ترسشان از عدم وصال باشد.

سپس امام عليه السّلام به نتيجه آن حزن و خوف سازنده پرداخته، مى‌فرمايد: «در نتيجه، چراغ هدايت در قلبش روشن شده و وسيله پذيرايى، براى روزى را كه در پيش دارد، (روز مرگ و رستاخيز) براى خود فراهم ساخته است» (فزهر مصباح الهدى في قلبه، و أعدّ القرى‌ [1] ليومه النّازل به).

روشن شدن چراغ هدايت، اشاره به تابش انوار معارف الهيّه بر آينه قلب آنها است، كه به مصداق: «وَ اتَّقُوا اللَّهَ وَ يُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ»، تقوا را پيشه كنيد و خداوند به شما تعليم مى‌دهد» [2] ميوه شيرينى است كه از اين درخت، مى‌چينند.

تعبير به «قرى» كه به معناى «وسيله پذيرايى از ميهمان» است، نشان مى‌دهد كه‌

[1] «قرى» مصدر و اسم مصدر و به معناى چيزى است كه براى پذيرايى مهمان آماده مى‌كنند و لذا «مقراة» به ظرف بزرگى گفته مى‌شود كه طعام مهمان را در آن مى‌گذارند.

[2] سوره بقره، آيه 282.