مى‌دانيم «غبطه» آن است كه انسان آرزو كند، نعمت‌هاى مهمّى كه نصيب ديگرى شده، نصيب او هم بشود. بنابراين، «مغبوط» صاحب نعمتى است كه مردم به حال او غبطه مى‌خورند و از آنجا كه اگر انسان بتواند در فراز و نشيب‌هاى زندگى و كشاكش روزگار، دين و ايمان خود را حفظ كند، بزرگترين نعمت الهى شامل حال او شده، سزاوار است كه همگان به حال او غبطه خورند و طبق قاعده ادبى كه «تقديم خبر بر مبتدا، مفيد حصر است» تعبير جمله بالا نشان مى‌دهد كه تنها نسبت به كسى بايد غبطه خورد، كه دين و ايمانش در برابر طوفانهاى زندگى محفوظ بماند، نه به كسانى كه به مقام‌هاى زودگذر و اموالى كه در مسير فناست و يا ساير امكانات زندگى مادّى، دست يافته‌اند.

در پنجمين جمله مى‌فرمايد: «سعادتمند آن كسى است كه از سرنوشت ديگران پند و اندرز گيرد.» (و السّعيد من وعظ بغيره).

بى‌شك، حوادث تلخ زندگى و تجربه‌هاى دردناك، وسيله هوشيارى و مايه پند و اندرز انسان است، ولى چه بهتر اينكه انسان به جاى آنكه خودش اشتباهات را تجربه كند و به نتايج تلخ آن برسد، از سرنوشت ديگران كه وضع مشابهى با او داشته‌اند، عبرت گيرد و تجربه بيندوزد. چنين كسانى به فردى مى‌مانند كه خانه‌اى در مجاورت باغ بزرگى دارند، مشكلات نگاهدارى باغ، بر عهده ديگرى است، ولى هواى لطيفش نصيب او مى‌شود. و از آنجا كه سرنوشت افراد در زندگى، غالبا شبيه هم است و به تعبير ديگر: «تاريخ همواره تكرار مى‌شود!» هر كسى مى‌تواند بخش‌هايى از سرنوشت خود را در آينه زندگى ديگران تماشا كند. بنابراين، نمى‌توان كسى را پيدا كرد كه مشمول جمله بالا نشود و از زندگى ديگران عبرت نگيرد.

بعضى از «مفسّران نهج البلاغه» جمله‌ «و السّعيد من وعظ بغيره» را جزو