برخورد مى‌كنند، از همه در برابر پروردگار مطيع‌ترند.» (عباد اللّه! إنّ أنصح النّاس لنفسه أطوعهم لربّه).

معناى اين سخن آن است كه انسان خود را نفريبد و به خويشتن دروغ نگويد، نقاط ضعف خود را، نقاط قوّت به خودش معرّفى نكند و بر عيوب خويش پرده نيفكند، بلكه خالصانه و مخلصانه به نقد خويشتن بپردازد، چنين كسى به يقين در طريق اطاعت پروردگار گام برمى‌دارد [1].

و در جمله دوم، دقيقا اشاره به عكس آن مى‌فرمايد و مى‌گويد: «كسى كه از همه بيشتر خود را مى‌فريبد، از همه بيشتر مرتكب معصيت پروردگار مى‌شود.» (و إنّ أغشّهم‌ [2] لنفسه أعصاهم لربّه).

بديهى است آن كس كه خويشتن را مى‌فريبد و عيوب خود را پنهان مى‌سازد، گناه در نظرش مباح و حتّى گاهى به صورت يك امر واجب جلوه مى‌كند و به اين ترتيب، زمينه ارتكاب هر گونه گناه را براى خود، فراهم مى‌سازد.

در سومين جمله مى‌فرمايد: «مغبون واقعى كسى است كه خويشتن را مغبون سازد» (و المغبون من غبن نفسه) اشاره به اينكه، گاه شخص ديگرى بر سر انسان كلاه مى‌گذارد و او را مغبون مى‌كند. و سرمايه‌اش را از دستش مى‌گيرد و گاه انسان درباره خويشتن دست به چنين كارى مى‌زند و با خود فريبى، سرمايه‌هاى وجودى خويش را از كف مى‌دهد، سرمايه‌هايى كه مى‌توانست در سايه آن، سعادت دنيا و آخرت را به چنگ آورد.

در چهارمين جمله مى‌فرمايد: «كسى مورد غبطه خواهد بود، كه دينش سالم بماند» (و المغبوط من سلم له دينه).

[1] توجّه داشته باشيد كه «أنصح» از مادّه «نصح» در اصل به معناى اخلاص است و از اين رو به خيرخواهى‌هاى خالصانه اطلاق شده است و «نصيحت» نيز همين مفهوم را دارد.

[2] «أغشّ» از مادّه «غشّ» در اصل به معناى ضعف و ناتوانى و كمبود است و به همين مناسبت به اشياى غير خالص، مغشوش اطلاق مى‌شود و سپس به همين مناسبت واژه «غشّ» به خيانت و هر گونه ناخالصى اطلاق شده است.