خطبه 86 [1] و من خطبة له عليه السّلام و فيها بيان صفات الحقّ جلّ جلاله ثمّ عظة الناس بالتّقوى و المشورة

در اين خطبه، بخشى از صفات خداوند متعال بيان شده، سپس موعظه مردم به تقوا و مشورت. [2]

خطبه در يك نگاه‌

اين خطبه، در واقع از پنج بخش تشكيل يافته است، در قسمت اوّل:- همان گونه كه در بسيارى از خطبه‌هاى نهج‌البلاغه ديده‌ايم- به بيان اوصاف پروردگار پرداخته شد، صفاتى كه توجّه به آن، تأثير عميق تربيتى در انسان دارد و او را از گناهان باز مى‌دارد و به نيكى‌ها دعوت مى‌كند.

[1] سند خطبه: اين خطبه به طور متفرّق در كتابهاى ديگرى كه عموما قبل از نهج البلاغه تأليف شده، آمده است و علّت جدا كردن بخش‌هاى آن در اين كتابها، اين بوده است كه هر يك از مؤلّفين آنها، تنها بخش مورد نظر خود را ذكر كرده‌اند. اين كتابها عبارتند از: «اخبار الطوال ابو حنيفه دينورى»، «تحف العقول حرّانى»، «محاسن برقى»، «مجالس شيخ مفيد»، «مشكاة الانوار طبرسى» و «غرر الحكم آمدى» (مصادر نهج البلاغه، جلد 2، صفحه 127).

[2] در نسخه‌هاى «نهج البلاغه صبحى صالح» كه متون اين كتاب از آن گرفته شده و نسخه نسبتا صحيح و درستى است- چنانكه ملاحظه مى‌كنيد- در عنوان اين خطبه سخن از موعظه مردم به تقوا و مشورت آمده است و به نظر مى‌رسد كه اين عنوان را خود او به اين خطبه داده است، در حالى كه در اين خطبه كمترين سخنى از مشورت به ميان نيامده و بعيد نيست كه نامبرده آن را با يكى ديگر از خطبه‌هاى نهج البلاغه، اشتباه كرده باشد.