امام عليه السّلام در ادامه سخن، چهار وصف براى بهشت و درجات آن بيان فرموده كه هر كدام از ديگرى جالب‌تر است. نخست مى‌فرمايد: «نعمت‌هاى بهشتى جاويدان است و هرگز قطع نمى‌شود.» (لا ينقطع نعيمها) نه همچون نعمت‌هاى دنيا كه گاه آفت مى‌پذيرد و كم و زياد، يا نابود مى‌شود، همان گونه كه در آيه 35 سوره «رعد» آمده: «أُكُلُها دائِمٌ وَ ظِلُّها».

در وصف دوم مى‌فرمايد: «ساكنانش از آن كوچ نمى‌كنند.» (و لا يظعن‌ [1] مقيمها.

يعنى هم نعمت‌هايش جاويدان است و هم سكونت ساكنانش.

در توصيف سوم اشاره به عدم ظهور عوارض پيرى با گذشت زمان كرده، مى‌فرمايد: «و ساكنانش پير نمى‌شوند.» (و لا يهرم خالدها).

در توصيف چهارم اشاره به عدم شدايد و سختى‌ها شده است، مى‌افزايد: «و آنان كه در آن جاى دارند، گرفتار شدائد نمى‌گردند.» (و لا يبأس‌ [2] ساكنها).

در مجموع محيطى است مملوّ از نور و بركت، و خالى از هر گونه مشكلات و نكبت.

[1] «يظعن» از ماده «ظعن» (بر وزن طعن) به معناى كوچ كردن است.

[2] «يبأس» از مادّه «بأس» به معناى فقر و شدّت نياز است.