عنوان «هشت صفت از صفات جلال» آمده، بر طبق اصطلاح علماى عقايد نيست، بلكه جلال در اينجا به معناى لغوى و اشاره به عظمت اين صفات است، خواه جنبه نفى داشته باشد، خواه اثبات.

به هر حال، از آنجا كه معرفت خداوند و شناخت صفات جمال و جلال او، سرچشمه هر خير و خوبى و ريشه تمام فضايل اخلاقى و اعمال صالح است، امام عليه السّلام در آغاز بسيارى از خطبه‌ها به گوشه‌اى از صفات پروردگار، اشاره مى‌نمايد و دلها را متوجّه عظمت ذات پاك او و اوصاف جمال و جلال او مى‌فرمايد و در اين بخش از خطبه- همان طور كه در بالا آمد- به هشت صفت اشاره مى‌كند.

نخست مى‌فرمايد: «گواهى مى‌دهم كه معبودى جز ذات پاك او نيست، يگانه است و همتايى ندارد.» (و أشهد أن لا إله إلّا اللّه وحده لا شريك له).

درست است كه در اين جمله، سه وصف براى خدا ذكر شده: نفى معبودى جز خدا، يگانگى او، و نداشتن شريك و همتا، ولى پيدا است كه اين هر سه وصف، به يك حقيقت باز مى‌گردد و آن يگانگى او است در ذات و صفات و عبوديّت. و از آنجا كه اساس صفات خداوند، توحيد است، قبل از همه، به سراغ توحيد رفته و چنان كه خواهيم ديد، صفات هفت گانه ديگر، از همين وصف توحيد، سرچشمه مى‌گيرد.

در دومين وصف مى‌فرمايد: «همان مبدأ نخستينى كه پيش از او، چيزى نبوده است.» (الأوّل لا شي‌ء قبله).

اين يكى از نشانه‌هاى بى‌همتايى او است، چرا كه او وجودى است بى‌نهايت و چنين وجودى، ازلى است و وجود ازلى قبل از هر چيز بوده و بعد از هر چيز خواهد بود، چرا كه اگر چيزى قبل از آن باشد، ازليّت او نفى مى‌شود.

در سومين صفت مى‌فرمايد: «او آخرى است كه پايانى ندارد.» (و الآخر لا غاية له).

همان گونه كه در بالا اشاره شد، اين نتيجه بى‌پايان بودن ذات او است و به تعبير ديگر: بى‌همتايى او.