سپس امام عليه السّلام در ادامه اين بحث، به پاسخ از نسبت دروغ «عمرو بن عاص» پرداخته و با معرّفى بيشترى از صفات و وضع ايمان و اعمال او، خطبه را پايان مى‌دهد، مى‌فرمايد: «آگاه باشيد! به خدا سوگند، ياد مرگ مرا از سرگرم شدن به بازى و شوخى باز مى‌دارد.» (أما و اللّه إنّي ليمنعني من اللّعب ذكر الموت).

من همواره مرگ را در مقابل چشم خود مى‌بينم. چرا كه قانونى است براى همه خلائق و هيچ تاريخى براى آن تعيين نشده و استثنايى در آن راه ندارد و نيز مى‌دانم مرگ، پايان همه لذّات و همه سرگرمى‌هاست! من هرگز آن را فراموش نمى‌كنم و صبح و شام به ياد آن هستم. آيا ممكن است مثل منى، با اين وصف، سرگرم بازى‌ها و شوخى‌ها شود و در هوا و هوس غرق گردد؟ غير ممكن است. «ولى فراموشى (مرگ و) آخرت او را از سخن حق بازداشته است.» (و إنّه ليمنعه من قول الحقّ نسيان الآخرة).

اگر او دروغ مى‌گويد و تهمت مى‌زند و براى رسيدن به اهداف دنيوى و نائل شدن به هوسهايش، هر كارى را براى خود مجاز مى‌شمرد، به خاطر اين است كه مرگ و آخرت را به دست فراموشى سپرده، و انسانى كه مرگ و دادگاه عدل الهى را فراموش كند، موجود خطرناكى مى‌شود كه از هيچ كارى ابا ندارد و حتّى شرف و آبروى خود را نيز بر سر اين كار مى‌نهد.

سپس شاهد روشن و دليل گويايى براى اين سخن بيان مى‌فرمايد و مى‌گويد: «او حاضر نشد با معاويه بيعت كند، تا اينكه عطيّه و پاداشى از او بگيرد (و به تعبير ديگر:) در مقابل از دست دادن دينش، رشوه اندكى دريافت دارد.» (إنّه لم يبايع معاوية حتّى شرط أن يؤتيه أتيّة، [1] و يرضخ له على ترك الدّين رضيخة). [2]

[1] «أتيّه» به معناى عطيّه و بخشش است و در اصل از «ايتاء» به معناى اعطاء و بخشش مى‌باشد.

[2] «رضيخه» از مادّه «رضخ» (بر وزن رزم) به معناى چيز كمى را بخشيدن و «رضيخه» به معناى عطيّه ناچيز است و در خطبه بالا، اشاره به اين است كه «عمرو عاص» دين خود را در برابر مقامات دنيا، كه نسبت به آن، متاع ناچيز و كم ارزش است، فروخت، به خصوص اينكه مدّت كوتاهى از اين مقام بهره گرفت.