سخنان قبل است مى‌فرمايد: «اينها همه به خاطر آن است كه خداوند سبحان شما را بيهوده نيافريده و بى‌هدف رها نكرده است» (فإنّ اللّه سبحانه لم يخلقكم عبثا، و لم يترككم سدى‌ [1]).

اين گفتار در حقيقت اشاره به برهان معروف معاد (برهان حكمت) است كه مى‌گويد: اگر هدف آفرينش انسان، همين زندگى چند روزه و خور و خواب در آن باشد، هدف بيهوده‌اى خواهد بود، اين آفرينش عظيم، اين آسمان و زمين با اين همه عجايب و شگفتى‌ها، اين ساختمان عجيب انسان با آن همه ظرافت‌ها و دقّت‌ها، ممكن نيست براى هدفى اين چنين بى‌ارزش بوده باشد، تمام قراين موجود در جهان آفرينش انسان و جهان، گواهى مى‌دهد كه هدف بزرگى در آفرينش او بوده است؛ و خداوند حكيم براى آن هدف مهم انسان و جهان را آفريده است و آن هدف، چيزى جز تكامل معنوى انسانها و قرب الى اللّه و زندگى مملوّ از سعادت در سراى جاويدان نيست.

[1] «سدى» از مادّه «سدو» (بر وزن سرو) به معناى رها شده و بيهوده و بى‌هدف است، به همين جهت عرب به شترانى كه بدون ساربان رها مى‌شوند و هر جا بخواهند به چرا مى‌روند «سدى» مى‌گويند و در خطبه بالا اشاره به اين است كه خداوند انسان را رها نساخته و بيهوده و بى‌هدف نيافريده است.