مگر اينكه لطف خداوند شامل حال كسى شود و آن لطف هم بى‌حساب نخواهد بود.

آنچه در اين بخش از خطبه آمده است، در واقع هماهنگ است با آيات قرآن مجيد، كه پيرامون مجازات‌هاى دوزخ سخن مى‌گويد. در مورد شعله‌هاى سوزان آتش دوزخ در آيه 6 و 7 سوره ملك مى‌خوانيم: «وَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذابُ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ إِذا أُلْقُوا فِيها سَمِعُوا لَها شَهِيقاً وَ هِيَ تَفُورُ»؛ براى كسانى كه به پروردگارشان كافر شدند، عذاب دوزخ است و بدفرجامى است، هنگامى كه در آن افكنده شوند صداى وحشتناكى از آن مى‌شنوند و اين در حالى است كه دوزخ پيوسته مى‌جوشد.» درباره فريادهاى آتش دوزخ در آيه 12 سوره فرقان مى‌خوانيم: «إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفِيراً»؛ هنگامى كه اين آتش، آنان را از مكانى دور ببيند، صداى وحشتناك و خشم آلودش را كه با نفس زدن شديد همراه است، مى‌شنوند.» در مورد عدم آرامش براى دوزخيان در آيه 75 سوره زخرف مى‌فرمايد: «لا يُفَتَّرُ عَنْهُمْ وَ هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ»؛ هرگز عذاب آنها تخفيف نمى‌يابد و در آنجا از همه چيز مأيوسند.

در مورد عدم وجود يار و ياور در برابر آن بلاهاى عظيم، در آيه 10 سوره طارق مى‌فرمايد: «فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ»؛ و براى او هيچ نيرو و ياورى نيست.» و در مورد عدم امكان دستيابى به مرگ آرام‌بخش در آيه 77 سوره زخرف مى‌فرمايد: «وَ نادَوْا يا مالِكُ لِيَقْضِ عَلَيْنا رَبُّكَ قالَ إِنَّكُمْ ماكِثُونَ»؛ آنها فرياد مى‌كشند: اى مالك دوزخ (اى كاش) پروردگارت ما را بميراند (تا آسوده شويم) مى‌گويد: شما در اينجا ماندنى هستيد.

و آيات ديگر ...، اينها به خوبى نشان مى‌دهد كه سخنان امام عليه السّلام در سايه وحى آسمانى حركت مى‌كند.