شاداب، انتظارى جز خميدگى پيرى دارند؟ و آيا آنها كه برخوردار از نعمت تندرستى كامل هستند، جز انواع بيمارى‌ها را چشم به راه مى‌باشند؟ و آيا كسانى كه از بقا، برخوردارند جز لحظات فنا را منتظرند؟» (فهل ينتظر أهل بضاضة [1] الشّباب إلّا حواني‌ [2] الهرم؟ [3] و أهل غضارة [4] الصّحّة إلّا نوازل السّقم؟ و أهل مدّة البقاء إلّا آونة [5] الفناء؟).

سپس در تكميل اين سخن مى‌افزايد: «اينها همه در حالى است كه هنگام فراق و جدايى و لرزه و اضطراب و ناراحتى مصيبت و چشيدن طعم تلخ مصايب و فروبردن جرعه‌هاى درد و رنج، و گردش چشم به اطراف براى كمك خواهى، و يارى جستن از فرزندان و نزديكان و عزيزان و هم‌قطاران فرا رسيده است!» (مع قرب الزّيال‌ [6] و أزوف‌ [7] الإنتقال، و علز [8] القلق، و ألم المضض‌ [9]، و غصص الجرض‌ [10]، و تلفّت‌ [11] الإستغاثة بنصرة الحفدة [12] و الأقرباء، و الأعزّة و القرناء!).

[1] «بضاضه» مصدر است و در اصل به معناى پر شدن و شادابى و طراوت است.

[2] «حوانى» در اصل به معناى طولانى‌ترين دنده‌هاى انسان است كه در هر طرف، دو عدد وجود دارد و مفرد آن «حانيه» است و در اينجا كنايه از پيرى شديد است كه قامت انسان را به صورت كمان درمى‌آورد.

[3] «هرم» (بر وزن حرم) به معناى منتهاى پيرى و ضعف و ناتوانى است كه از آن در فارسى به «پير فرتوت» تعبير مى‌شود.

[4] «غضاره»، به معناى نعمت و زندگى خوب و آسوده و راحت است.

[5] «آونه» جمع «آوان» است كه به معناى زمان مى‌آيد.

[6] «زيال» اين واژه مصدر است و به معناى دور كردن و زايل نمودن مى‌باشد.

[7] «ازوف» (بر وزن خضوع) به معناى نزديك شدن است و به قيامت «آزفه» گفته مى‌شود، چون از بندگان دور نيست.

[8] «علز» (بر وزن مرض) به معناى لرزشى است كه بيماران از شدّت درد پيدا مى‌كنند و آرام ندارند.

[9] «مضض» از مادّه «مضّ» (به وزن سدّ) به معناى تألّم و ناراحتى شديد است.

[10] «جرض» از مادّه «جرض» (بر وزن خرج) به معناى فرو بردن آب دهان به زحمت، بر اثر غم و اندوه است.

[11] «تلفّت» از مادّه «لفت» (بر وزن هفت) به معناى روى گرداندن و منصرف شدن از چيزى است.

[12] «حفده» از مادّه «حفد» (بر وزن هفت) به معناى سرعت و چابكى در عمل و كار است و به دختران و نوه‌ها، گاهى «حفده» گفته مى‌شود، به خاطر اينكه در خدمت پدر و مادر، در كارخانه سريع و چابكند.