مى‌فرمايد: «اى بندگان خدا! تقواى الهى پيشه كنيد در راستاى هدفى كه شما را براى آن آفريده» (فاتّقوا اللّه عباد اللّه جهة ما خلقكم له‌ [1]).

به يقين، آفرينش انسان هدفى داشته: «أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَنْ يُتْرَكَ سُدىً»، [2] آيا انسان گمان مى‌كند بى‌هدف رها مى‌شودو به يقين دست‌يابى به هدف آفرينش، بدون تقوا حاصل نمى‌شود، هدف اين بوده كه انسان در مسير بندگى خدا گام بردارد و به جوار قرب الهى برسد و هر روز مشمول رحمت و صاحب كمال تازه‌اى شود، واضح است پيمودن اين راه، تنها با بال و پر معرفت و تقوا ميسّر است.

سپس توضيح بيشترى داده، مى‌فرمايد: «از مخالفت فرمانش بر حذر باشيد! آنچنان كه به شما هشدار داده» (و احذروا منه كنه‌ [3] ما حذّركم من نفسه).

تعبير به «كنه» اشاره لطيفى به اين حقيقت است كه در برابر هشدارهاى الهى تنها به ظواهر قناعت نكنيد و صورت را بر معنا مقدّم نداريد، بلكه به عمق اين هشدارها برسيد و رضا و خشنودى خدا را بطلبيد.

در پايان آثار پربار تقوا را بيان كرده، مى‌فرمايد: «بدين وسيله استحقاق آنچه را به شما وعده داده است، پيدا كنيد، كه وعده او صادق و قطعى است، و به اين طريق از وحشت روز رستاخيز در امان بمانيد» (و استحقوا منه ما أعدّ لكم بالتّنجّز [4] لصدق ميعاده، و الحذر من هول معاده).

تعبيرات امام عليه السّلام در اينجا، اشاره به آياتى مانند آيه «نهم» سوره «مائده» است كه مى‌فرمايد: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظِيمٌ» خداوند به‌

[1] در اينكه جمله‌ «جهة ما خلقكم له» «ظرف» است يا «مفعول به» براى فعل مقدّر، يا «مفعول لأجله» احتمالات متعدّدى داده شده است، ولى شايد احتمال اوّل از همه روشن‌تر باشد.

[2] سوره قيامت، آيه 36.

[3] «كنه» به معناى حقيقت و باطن چيزى است و گاه به معناى سرانجام و پايان وقت چيزى آمده است و در جمله بالا همان معناى اوّل منظور شده است.

[4] «تنجّز» از مادّه «نجز» (بر وزن عجز) به معنان انجام دادن چيزى است و غالبا در مورد وفاى به عهد، به كار مى‌رود و «تنجّز» به معناى مطالبه انجام چيزى، يا مطالبه وفاى به عهد است.