در اين «دوازده» جمله كوتاه و بسيار پرمعنا، جلوه‌هاى تقوا به خوبى نشان داده شده است. تقوا تنها ادّعا نيست و تنها پرهيز از ناپاكى‌ها نمى‌باشد. تقوا از شنيدن سخنان روح پرور مناديان حق، شروع مى‌شود و قلب و جان در برابر آن خاضع مى‌گردد، نخست در مقام توبه برمى‌آيد و به گناهان خويش، در برابر حق اعتراف مى‌كند، سپس خوف الهى او را به سوى عمل مى‌فرستد و با سرعت در اين راه گام برمى‌دارد، به مقام يقين مى‌رسد و آثارش در اعمال او ظاهر مى‌گردد، از حوادث تاريخى و آنچه با چشم خود مى‌بيند، عبرت مى‌گيرد و از هشدارها درس مى‌آموزد، گوش به امر و نهى الهى دارد و دعوت حق را اجابت مى‌كند؛ اگر لغزشى پيدا كند، راه توبه پيش مى‌گيرد و همواره گام در جاى گام‌هاى رهبران الهى مى‌گذارد، چشم مى‌گشايد و حقايقى را كه به او در مسير راه نشان مى‌دهند، به خوبى مى‌بيند.

در ادامه اين توصيف جالب و زيبا مى‌فرمايد: «كسى كه با سرعت در طلب حق حركت كند، و از نافرمانى‌ها بگريزد» (فأسرع طالبا و نجا هاربا).

«در نتيجه، ذخيره‌اى به دست آورد، باطن خويش را پاكيزه كند، آخرت را آباد سازد، توشه‌اى براى روز حركت به سوى مقصد، هنگام حاجت، و منزلگاه نياز، با خود بردارد، و پيشاپيش خود، به سراى جاودانيش بفرستد» (فأفاد ذخيرة، و أطاب سريرة، و عمّر معادا، و استظهر [1] زادا، ليوم رحيله، و وجه سبيله، و حال حاجته، و موطن فاقته، و قدّم أمامه لدار مقامه).

در واقع اينها جلوه‌هاى ديگرى از تقواست كه انسان را با شتاب به دنبال حق مى‌فرستد و گناه گريزى را در او زنده مى‌كند و جهت به دست آوردن زاد و توشه، براى منزلگاه ابدى و روز نياز و درماندگى بسيج مى‌كند.

در ادامه اين سخن بار ديگر دعوت به تقوا فرموده و در يك نتيجه‌گيرى روشن‌

[1] «استظهر» از مادّه «ظهر» (بر وزن دهر) به معناى پشت، گرفته شده و «استظهر زادا» به معناى حمل كردن زاد و توشه، بر پشت خويش، يا بر پشت مركب است.