«بيست» جمله مى‌شود جلوه‌هاى مختلف تقوا را بيان مى‌كند. در حقيقت گمشده‌اى كه بسيارى از راهيان راه قرب پروردگار، درباره كشف حقيقت تقوا دارند، در اين جمله‌ها بيان شده است.

مى‌فرمايد: «تقواى الهى پيشه كنيد، تقواى كسى كه چون (اوامر و نواهى الهى را) بشنود، خضوع كند (و در برابر آن تسليم شود) (فاتّقوا اللّه تقيّة من سمع فخشع) «و چون گناه كند (عذر تقصير به پيشگاه خدا آورد) و اعتراف كند (و در مقام توبه برآيد)» (و اقترف‌ [1] فاعترف).

«و چون خاشع گردد (به وظايف خود) عمل كند» (و وجل فعمل).

«و چون بيمناك شود، به اطاعت حق مبادرت نمايد» (و حاذر فبادر).

«و چون (به مرگ و لقاى پروردگار) يقين كند، نيكى نمايد» (و أيقن فأحسن).

«و هر گاه درس عبرت به او بدهند، عبرت پذيرد» (و عبّر فاعتبر).

«و هر زمان او را (از اعمال خلاف) بر حذر دارند، حذر كند» (و حذّر فحذر).

«و اگر (از نافرمانى خدا) منعش كنند، باز ايستد» (و زجر فازدجر).

«و آنگاه كه به زبان، اجابت (دعوت حق) كند، در عمل به سوى او باز گردد» (و أجاب فأناب). «و چون بازگردد، توبه كند» (و راجع فتاب).

«و چون تصميم به پيروى (از پيشوايان دين) گيرد، به دنبال آنان گام بردارد» (و اقتدى فاحتذى‌ [2]).

«و چون (حقايق را) به او نشان دهند (چشم باز كند و) ببيند» (و أري فرأى).

[1] «اقترف» از مادّه «قرف» (بر وزن حرف) به معناى بدست آوردن چيزى است و «اقتراف» در مورد انجام گناه بكار مى‌رود.

[2] «احتذى» از مادّه «حذو» (بر وزن حذف) در اصل به معناى برش كفش مطابق الگو و اندازه معيّن است، سپس به مطابقت چيزى كه مانند ديگرى صورت گيرد «حذو» و «احتذاء» گفته شده و به كفش «حذاء» مى‌گويند، در خطبه بالا به معناى پيروى كردن و مطابق الگوهاى الهى در همه چيز حركت كردن است.