مجيد در آيات فراوانى بيان كرده است- و دوران برزخ چگونه مى‌گذرد، امام عليه السّلام اشاره‌اى ندارد، بلكه مستقيما به سراغ رستاخيز مردگان و قيام آنها از قبرها، كه قسمت حسّاس مطلب است، مى‌رود و مى‌فرمايد: « (در اين هنگام) آنها را از شكاف قبرها و آشيانه‌هاى پرندگان و لانه‌هاى درندگان و ميدان‌هاى هلاكت خارج مى‌كنند» (أخرجهم من ضرائح‌ [1] القبور، و أوكار [2] الطّيور، و أوجرة [3] السّباع، و مطارح‌ [4] المهالك).

گاه انسان به مرگ طبيعى و در ميان جمع از دنيا مى‌رود و او را به خاك مى‌سپارند و گاه ممكن است در بيابانى تنها چشم از جهان فروبندد و بدن بى‌جان او طعمه پرندگان شود، گاه ممكن است حيوان درنده‌اى او را بخورد و گاه ممكن است در دريا و صحرايى يكّه و تنها دار فانى را وداع كند و بدن او بپوسد و خاك شود و يا در زلزله‌ها، در زير آوارها از بين برود. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: خداوند از جايگاه همه آنها، در هر جا باشند، باخبر است و با فرمان رستاخيز، همه را از جايگاهشان به حركت درمى‌آورد و براى حساب و كتاب آماده مى‌سازد.

امام عليه السّلام در ضمن، اشاره لطيفى به اين نكته دارد كه هيچ كس نمى‌داند در پايان عمر، چگونه چشم از دنيا فرو مى‌بندند و قبر واقعى او كجاست و اين خود نكته‌اى است آموزنده و بيدارگر، و به گفته قرآن كريم: «وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ»؛ هيچ كس نمى‌داند فردا چه مى‌كند و هيچ كس نمى‌داند در كدامين سرزمين از دنيا مى‌رود. [5] اين سخن مانند بسيارى از آيات قرآن، معاد جسمانى را به طور صريح بيان‌

[1] «ضرائح» جمع «ضريح» به معناى قبر، يا شكافى است كه در وسط قبر داده مى‌شود.

[2] «اوكار» جمع «وكر» (بر وزن مكر) به معناى لانه پرندگان است.

[3] «اوجره» جمع «وجار» به معناى حفره‌هايى است كه بر اثر سيل، در درّه‌ها پيدا مى‌شود و به لانه درندگان نيز اطلاق مى‌گردد.

[4] «مطارح» جمع «مطرح» به معناى محلّى است كه چيزى در آن مى‌افكنند.

[5] سوره لقمان، آيه 34.