امام عليه السّلام در جمله اوّل اشاره به همين معنا مى‌كند، مى‌گويد: «خداوند بسيار بالاست و در عين حال بسيار نزديك است! بلندى مقام او به خاطر قدرت اوست و نزديكى او به خاطر نعمت و منّت اوست.

و در دومين جمله، او را مبدأ بركات مى‌شمرد چه جنبه مثبت داشته باشد چه جنبه منفى، خدا را بخشنده هر غنيمت و فضلى مى‌داند و در عين حال بر طرف كننده هر سختى و مصيبت و بلايى، و از كسى كه آن همه قدرت و آن همه لطف و محبّت دارد، جز اين انتظار نيست، اين همان چيزى است كه در قرآن مجيد به تعبير ديگرى آمده است: «وَ ما بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ ثُمَّ إِذا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْئَرُونَ»؛ آنچه از نعمت داريد از جانب خداست، و هنگامى كه درد و رنجى به شما رسد، به درگاه او مى‌ناليد (و برطرف كننده هر درد و رنج اوست). [1] بديهى است غير از خداوند- به خاطر اينكه قدرتش محدود است- نه قادر به هر گونه فضل و بخششى است و نه توانا بر دفع هر بلا و مصيبتى! تنها ذات پاك خداست كه با قدرت نامحدودش هرگونه توانى را دارد.

سپس به شرح اين نكته مى‌پردازد كه، اين حمد و سپاس الهى، به خاطر چيست؟

و به تعبير ديگر: در جمله‌هاى قبل، سخن از صفات بخشنده نعمت بود و در اينجا سخن از اوصاف خود نعمت است، مى‌فرمايد: «او را ستايش مى‌كنم بر كرم‌هاى پى در پى، و نعمت‌هاى فراوان او» (أحمده على عواطف كرمه، و سوابغ‌ [2] نعمه).

در واقع نعمت‌هاى الهى داراى اين دو وصف است: هم وسيع است و گسترده، و هم دائم و مستمرّ و پى در پى.

و اين هم نيست، جز به خاطر قدرت بى‌پايان و لطف بى‌انتهاى او كه انسان را هميشه غرق نعمت‌هاى خود مى‌سازد و لحظه‌اى او را محروم نمى‌دارد.

[1] سوره نحل، آيه 53.

[2] «سوابغ» جمع «سابغه» به معناى وسيع و كامل است، در شرح خطبه 63 تفسير اين واژه گذشت.