سپس به دلايل ايمان به چنين خدايى پرداخته، مى‌فرمايد: «و به او ايمان مى‌آورم كه مبدء هستى است و ظاهر و آشكار است، و از وى هدايت مى‌طلبم كه نزديك و راهنماست، و از او يارى مى‌جويم كه پيروز و تواناست، و بر او توكّل مى‌كنم كه از ديگران بى‌نيازم كرده، و يارى مى‌دهد» (و أو من به أوّلا باديا [1]، و أستهديه قريبا هاديا، و أستعينه قاهرا قادرا، و أتوكّل عليه كافيا ناصرا).

در اين جمله‌هاى كوتاه و پرمعنا امام عليه السّلام هر نكته‌اى را با دليل روشن، گويا و فشرده‌اى قرين ساخته، ايمان به او را به اين دليل مدلّل مى‌كند كه او سرآغاز هستى و واجب‌الوجود و آثار عظمتش سراسر جهان هستى را فراگرفته است و هدايت را به اين دليل از او مى‌طلبد كه او هم زمام هدايت بندگان را در كف گرفته و هم به آنها نزديك است و يارى را به اين دليل از او مى‌طلبد، كه بر همه چيز قادر و توانا است و توكّل را به اين دليل بر ذات پاكش دارد، كه او يار و ياورى است كفايت كننده! و از آنجا كه ركن دوم ايمان- بعد از اقرار به توحيد پروردگار- شهادت به نبوّت است، امام عليه السّلام در ادامه اين سخن مى‌افزايد: «و گواهى مى‌دهم كه محمّد صلّى اللّه عليه و آله بنده و فرستاده او است» (و أشهد أنّ محمّدا- صلّى اللّه عليه و آله- عبده و رسوله).

سپس در يك عبارت كوتاه، وظايف سنگين نبوّت او را در سه جمله بيان مى‌فرمايد و مى‌گويد: «خداوند او را فرستاده تا فرمانش را اجرا كند، و اتمام حجّت نمايد، و (بندگان را در برابر مخالفت فرمانش) بيم دهد». (أرسله لإنفاذ أمره، و إنهاء عذره، و تقديم نذره‌ [2]).

[1] «بادى» از مادّه «بدو» (بر وزن سرو) در اصل به معناى ظاهر شدن و آشكار گشتن است و به معناى سرآغاز نيز مى‌آيد. در خطبه بالا هر دو معنا مناسب است، چرا كه خداوند هم سرآغاز هستى است و هم آثار وجودش ظاهر و آشكار است به گونه‌اى كه پهنه زمين و آسمان را فراگرفته است.

[2] «نذر» جمع «نذير» به معناى بيم دهنده است و در اينجا اشاره به آيات و اخبار الهى است كه در آن نسبت به نافرمانى و عصيان هشدار داده شده است.