اين سخن را با دو روايت نورانى، درباره ارزش زهد پايان مى‌دهيم:

در روايتى آمده است كه رسول خدا به على عليه السّلام فرمود:

«يا عليّ! إنّ اللّه تعالى زيّنك بزينة لم يزيّن العباد بزينة هى أحبّ إليه منها: زهّدك فيها و بغّضها إليك و حبّب إليك الفقراء، فرضيت بهم اتّباعا و رضوا بك إماما

، اى على! خداوند متعال تو را به زيورى آراسته است كه هرگز بندگان به زيورى بهتر از آن آراسته نشدند: خداوند زهد در دنيا را نصيب تو كرده و دنيا را در نظر تو منفور ساخته و فقرا را محبوب، به همين جهت، تو از چنين پيروانى خشنودن هستى و آنان از چنين پيشوايى» [1].

در حديث پرمعناى ديگرى، مى‌خوانيم: «مرد عربى، خدمت اميرمؤمنان عليه السّلام رسيد و از او تقاضايى كرد، حضرت به وكيل خود فرمود: «يك هزار به او بده!» وكيل عرض كرد: «يك هزار دينار طلا بدهم، يا يك هزار درهم نقره؟! فرمود: «هر دو در نظر من همچون دو قطعه سنگ است، آنچه را براى او نافع‌تر است به او بده»

(كلاهما عندي حجران فأعط الأعرابيّ أنفعهما له)

[2].

[1] بحارالانوار، جلد 40، صفحه 330، حديث 13.

[2] بحارالانوار، جلد 41، صفحه 32.