هنگامى كه اين خبر به رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله رسيد او را احضار كرد و فرمود:

«يا عثمان! إنّ اللّه تبارك و تعالى لم يكتب علينا الرّهبانيّة إنّما رهبانيّة أمّتي، الجهاد في سبيل اللّه،

اى عثمان! خداوند متعال رهبانيّت را بر ما مقرّر نفرموده، رهبانيّت امّت من، جهاد در راه خدا است» [1].

اشاره به اين كه اگر مى‌خواهى به زندگى مادّى، پشت پا بزنى اين كار را به صورت منفى و انزواى اجتماعى انجام نده، بلكه آن را در يك مسير مثبت، يعنى جهاد در راه خدا جستجو كن.

سپس پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بحث مشروحى درباره فضيلت نماز جماعت براى او بيان فرمود، تا بداند روح اسلام، جمع‌گرايى و نفى رهبانيّت و عزلت گزينى است.

نقطه مقابل «زهد»، «رغبت» (توجّه و دلبستگى به دنيا) و «تنافس» در دنيا، يعنى: با اصرار، دنبال آن دويدن است، كه در اسلام بسيار از آن نكوهش شده است.

«زهد» آثار فراوانى در زندگى فردى و اجتماعى انسان دارد، كه مى‌توان آن را به وسيله اين آثار شناخت، كوتاهى آرزوها، شكر نعمت‌هاى الهى، پرهيز از گناه- كه در خطبه بالا آمد- از اركان يا نشانه‌هاى آن است.

هرگز نبايد «زهد» را مساوى فقر و نيازمندى دانست، زهد به معناى بى‌نيازى درون و سيراب بودن روح انسان به وسيله معنويّات و ترك دلبستگى‌هاى مادّى است و نشانه آن پرهيز از تجمّل و لذّت‌گرايى مى‌باشد.

يكى از متفكّران اسلامى (رحمة اللّه عليه) درباره انگيزه‌هاى زهد مى‌نويسد:

زاهد از آن جهت بى‌تكلّف و در كمال قناعت زندگى مى‌كند، تا ديگران را به آسايش برساند، او از اينكه نيازمندان بخورند و بپوشند، بيش از آن لذّت مى‌برد كه خود

[1] بحار الانوار، جلد 70، صفحه 114.