ألا إنّ الدّنيا دار، لا يسلم منها إلّا فيها، و لا ينجى بشي‌ء كان لها: ابتلى النّاس بها فتنة، فما أخذوه منها لها أخرجوا منه و حوسبوا عليه، و ما أخذوه منها لغيرها قدموا عليه و أقاموا فيه، فإنّها عند ذوي العقول كفي‌ء الظّلّ، بينا تراه سابغا حتّى قلص، و زائدا حتّى نقص.

ترجمه‌

بدانيد! دنيا سرايى است كه جز در خودش (و از طريق بهره‌گيرى صحيح) از آن سالم نتوان ماند و با امورى كه مخصوص دنياست، از آن نجات نتوان يافت: انسانها به وسيله آن آزمايش مى‌شوند، آنچه از دنيا را به خاطر دنيا بدست آورند از آن جدا مى‌شوند و حساب آن را، بايد پس بدهند و آنچه را از دنيا براى غير اين جهان بدست آورند به آن خواهند رسيد و در آن خواهند ماند، چرا كه دنيا در نظر خردمندان همچون سايه بعد از زوال است، در حالى كه آن را گسترده مى‌بينى ناگهان جمع مى‌شود و در حالى كه فزونى مى‌يابد (با فرا رسيدن شب) نقصان مى‌پذيرد.