اگر دنيا هدف باشد و مال و ثروت و مقام و زرق و برقش، محبوب و مطلوب نهايى گردد، بى‌شك اين دنيا مذموم است و مايه حسرت و اندوه، و اگر به عنوان وسيله به آن نگاه شود و مزرعه‌اى براى جهان آخرت گردد و ابزارى جهت نيل به ارزش‌هاى والاى انسانى شود، ممدوح است و مايه افتخار و مباهات! مطلب ديگرى كه امام عليه السّلام در اين خطبه به آن اشاره فرموده است، زوال و ناپايدارى دنيا است، همانند سايه درختى كه انسان چند لحظه‌اى براى استراحت انتخاب مى‌كند ولى چيزى نمى‌گذرد كه سايه جا به جا مى‌شود و محل خود را به آفتاب سوزان مى‌دهد.