فراتر و فزونتر از چيزى است كه در صورت اجابت «دعا» عايد انسان مى‌گردد.

افزون بر همه اينها، محتواى بسيار عميق و تكان دهنده دعاهاى معروف پيشوايان بزرگ، آنچنان حساب شده است كه هر جمله‌اى از آن، درس آموزنده مهمّى است و سالكان طريق را بهترين ره توشه است.

فى المثل هنگامى كه در دعاهاى روزهاى هفته (دعاى روز يكشنبه) مى‌خوانيم:

«و اجعل غدي و ما بعده أفضل من ساعتي و يومى»

اين پيام مهمّ الهى را به گوش جان مى‌شنويم: مراقب باش! هر روز، بلكه هر ساعت كه از عمر تو مى‌گذرد بايد گام، يا گامهايى به جلو بردارى و قلّه تازه‌اى از قلّه‌هاى افتخار را فتح كنى! در غير اين صورت، نمى‌توانى بر عمرت نام زندگى بگذارى، بلكه جان كندن تدريجى است كه عمر حسابش مى‌كنى! يا هنگامى كه در دعاى «كميل» به اين جمله پرمعنا مى‌رسيم:

«اللّهمّ اغفرلي الذّنوب الّتي تحبس الدّعاء»

مى‌فهميم كه ما حجاب خود و حجاب اجابت دعاهاى خود هستيم و مشكلات را بايد در درون خود جستجو كنيم، نه بيرون و اين «خود آلوده» را بايد از ميان برداشت! يا هنگامى كه در دعاى «صباح» به اين جمله مى‌رسيم:

«فاجعل اللّهمّ صباحي هذا نازلا علىّ بضياء الهدى و بالسّلامة في الدّين و الدّنيا و مسائي جنّة من كيد العدى و وقاية من مرديات الهوى»

به ما چنين پيام مى‌دهد كه روز را بايد با نور هدايت آغاز كنيم، سپس آن را با هشيارى در برابر دشمنان برون و درون، به پايان بريم و اين پيروزى جز با نور هدايت الهى ممكن نيست! يا هنگامى كه در دعاى «عرفه» مى‌خوانيم:

«و اجعل غناى في نفسي‌

، خداوندا! بى‌نيازى مرا در درون جانم قرار ده!» الهام مى‌گيريم كه بى‌نيازى چيزى نيست كه در بيرون، از طريق جمع ثروت فراوان و كاخ‌هاى رفيع و مقامات منيع، فراهم گردد،