بى‌نيازى و غنا را بايد در درون جان جست، كه تا جان آدمى سيراب و بى‌نياز نگردد اگر تمام جهان را به او دهند، باز هم تشنه است و همچون مبتلايان به بيمارى استسقا، پيوسته در طلب آب است، امّا اگر روح او با معرفت الهى، سيراب گردد در نظرش «جهان و هر چه در آن است، سهل و مختصر است»! يا هنگامى كه در دعاى «ندبه» مى‌خوانيم:

«و اجعل صلاتنا به مقبولة و ذنوبنا به مغفورة و دعائنا به مستجابا و اجعل أرزاقنا به مبسوطة و همومنا به مكفيّة و حوائجنا به مقضيّة»

مى‌فهميم كه بدون درك حقيقت ولايت، تمام درها به روى ما بسته است، قبول نماز ما، آمرزش گناه ما، اجابت دعاى ما، گسترش روزى ما و برطرف شدن سايه شوم اندوهها، در پرتو نور ولايت حاصل مى‌گردد. چه حقيقت بزرگى؟! ... و هزاران نكته ديگر.

و اگر به دعاى مورد بحث مراجعه كنيم، مى‌بينيم كه على عليه السّلام ضمن چهار جمله پرمعنا، در واقع يك دوره درس اخلاق و فضايل انسانى را شرح داده و از رذايل اخلاقى كه سبب سقوط انسانها مى‌شود، آنها را بازداشته است. آرى دعاهاى معصومين عليهم السّلام همواره درس تربيت و پيام انسان‌ساز و ره توشه سالكان الى اللّه است.