سپس در ادامه همين سخن و براى تأكيد بيشتر مى‌فرمايد: «پند و اندرز الهى از گفتار من رساتر است (ولى آنها به اندرزهاى الهى نيز گوش فرا نمى‌دهند)» (و لما وعظهم اللّه به أبلغ من لساني).

مگر آنها در قرآن مجيد نخوانده‌اند كه مى‌فرمايد: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا كَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَكَرِهْتُمُوهُ»؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از بسيارى از گمانها بپرهيزيد، چرا كه بعضى از گمانها گناه است و (در كار ديگران) تجسّس نكنيد و هيچ يك از شما ديگرى را غيبت نكند. آيا كسى از شما دوست دارد كه گوشت برادر مرده خود را بخورد، به يقين همه شما كراهت از اين كار داريد (غيبت كردن نيز دقيقا همين گونه است)» [1].

آرى آنها هر قدر جاهل و بى‌انصاف و حق نشناس باشند، حدّاقل گوشه‌اى از اين فضايلى را كه در ميان همه مسلمين شهرت داشته شنيده‌اند، پس چرا دست از اعمال نارواى خود بر نمى‌دارند.

آيا آنها اين سخن خداوند را نشنيده‌اند كه مى‌فرمايد: «وَ مَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْماً ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبِيناً»؛ و كسى كه خطا، يا گناهى مرتكب شود سپس بى‌گناهى را متهم سازد، بار بهتان و گناه آشكارى را بر دوش گرفته است‌ [2]». سپس امام به بيان نكته ديگرى مى‌پردازد و مى‌فرمايد: «من با مارقين (آنان كه از دين خدا خارج شده‌اند) محاجّه مى‌كنم (و مخالفت خود را با آنان آشكارا بيان مى‌نمايم) و من دشمن آشتى‌ناپذير پيمان شكنان و ترديد كنندگان (در حقايق اسلام) هستم.» نا حجيج‌ [3] المارقين، و خصيم النّاكثين و المرتابين‌.

[1] سوره حجرات، آيه 12.

[2] سوره نساء، آيه 112.

[3] «حجيج» از مادّه «حجّ» به معناى قصد چيزى كردن است و از آنجا كه انسان به هنگام گفتگو با دشمن خود، قصد دارد بر او غلبه كند به اين كار «محاجّه» گويند. بنابراين «حجيج» به معناى كسى است كه در مقام مخاصمه با ديگرى برآيد.