داريد، پارسايى ورزيده باشم» و زهدا فيما تنافستموه‌ [1] من زخرفه‌ [2] و زبرجه‌ [3].

امام عليه السّلام در اين عبارت كوتاه حقايق مهمّى را بيان فرموده است.

نخست اين كه: او از همه افراد براى جانشينى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله شايسته‌تر بود، و آنهايى كه به خاطر منافع شخصى يا كينه و حسادت او را از حقّ خود باز داشتند، هم بر او ستم كردند، و هم بر مسلمين (كه آنها را از چنين پيشواى شايسته‌اى، محروم نمودند).

ديگر اين كه: سكوت امام عليه السّلام و تسليم در برابر شرايط موجود، هرگز بى‌قيد و شرط نبود، بلكه مشروط به اين بوده كه كار مسلمانان سامان يابد و بر كسى ظلم و ستمى نشود.

و ديگر اين كه: امام عليه السّلام در برابر اين سكوت تلخ و بسيار رنج‌آور، اجر و پاداش الهى را مى‌طلبيد و در ضمن مى‌خواست اثبات كند آنچه را آنها از زرق و برق دنيا به خاطر آن بر سر و سينه مى‌زنند و به اصطلاح «سر و دست مى‌شكنند» چيز بى ارزشى است، كه در ترازوى سنجش فكر بلند امام عليه السّلام وزنى ندارد.

[1] «تنافستموه» از مادّه «منافسه» به معناى رقابت در بدست آوردن چيزى است كه آن را نفيس مى‌شمرند (هر چند در واقع نفيس نباشد) و اشياى مرغوب را از اين جهت «نفيس» مى‌گويند، كه انسان نفس خود را براى بدست آوردن آن، به زحمت مى‌اندازد.

[2] «زخرف» در اصل به معناى طلاست و به معناى زينت نيز اطلاق شده است و گاه گفته‌اند كه در اصل به معناى زينت است و اگر به طلا «زخرف» گفته مى‌شود، چون يكى از وسايل زينتى است و «مزخرف» به سخنان فريبنده و به ظاهر زيبا گفته مى‌شود و همچنين به خانه‌هاى زينتى و مانند آن.

[3] «زبرج» آن نيز مانند «زخرف» به معناى طلا و زينت آمده است و به هر چيزى كه ظاهر زيبايى داشته باشد- هر چند در باطن بر خلاف آن باشد- نيز اطلاق شده است.