كرد كه اين شش نفر را تحت فشار قرار دهند، كه در مدّت سه روز فردى را از ميان خود به عنوان خليفه مسلمين برگزينند و از آنجا كه على عليه السّلام حاضر نشد به شرايط نامشروع بعضى از اهل شورا تن در دهد، تمايل به «عثمان» پيدا كردند و به او رأى دادند و «عثمان» را به عنوان خليفه برگزيدند.

امام عليه السّلام كه در برابر عمل انجام شده قرار گرفت، گفتار حكيمانه بالا را ايراد فرمود. نخست فرمود: «شما خوب مى‌دانيد كه من از هر كس به امر خلافت شايسته‌ترم» لقد علمتم أنّي أحقّ النّاس بها من غيري‌.

اشاره به اين كه اگر من در برابر تصميم شما كوتاه بيايم، نه به خاطر اين است كه در شايستگى خودم كمترين شكّ و ترديدى دارم.

سپس به دليل اين موضوع پرداخت و فرمود: «به خدا سوگند! تا هنگامى كه اوضاع مسلمين رو به راه باشد (و عثمان راه سلامت را پيش گيرد) و تنها به من ستم شود، سكوت اختيار مى‌كنم.» و واللّه لأسلمنّ ما سلمت أمور المسلمين، و لم يكن فيها جور إلّا علىّ خاصّة.

اشاره به اين كه من اگر كوتاه بيايم، به خاطر مصالح مسلمين است، مبادا در اين لحظات حسّاس كه دشمنان در داخل و خارج براى خاموش كردن نور اسلام توطئه مى‌كنند، اختلافى در داخل به وجود آيد و شكافى در صفوف مسلمين ايجاد شود و آنها از آن بهره بگيرند. يا خونهاى بى‌گناهان در اين راه ريخته شود، من اين ستم را بر خودم مى‌پذيرم و از حقّ خود صرف نظر مى‌كنم، ولى اين تا زمانى است كه ظلم و فساد از ناحيه حكومت وقت، در محيط اسلام ظاهر نشود.

سپس مى‌افزايد: «من در برابر اين سكوت و مصلحت‌انديشى (اوّلا:) اجر و پاداش الهى و فضل او را مى‌طلبم» (التماسا لأجر ذلك و فضله).

(و ثانيا:) «مى‌خواهم در برابر زر و زيورهايى كه شما به خاطر آن با يكديگر رقابت‌