به خاطر خشنودى خدا مى‌فروشند و خداوند نسبت به بندگان مهربان است.

در يكى از كلمات قصار آن حضرت، مى‌خوانيم: «انّه ليس لأنفسكم ثمن إلّا الجنّة فلا تبيعوها إلّا بها»، به يقين براى جان شما بهايى جز بهشت نيست، به كمتر از آنش نفروشيد [1].

حضرت سپس به سراغ گروه سوم- كه همان صاحبان تزويرند- مى‌رود و آنها را با اوصافى دقيق و حساب شده، مشخص مى‌كند و مى‌فرمايد:

«گروه ديگرى از مردم كسانى هستند كه دنيا را با كارهاى آخرت طلب مى‌كنند نه اين كه آخرت را با عمل دنيا طلب كنند، «و منهم من يطلب الدّنيا بعمل الآخرة، و لا يطلب الآخرة بعمل الدّنيا».

در واقع، هدف آنها، همان هدف گروه دوم است، با اين تفاوت كه آنها، حطام دنيا را با زور و ظلم به چنگ مى‌آورند و اينها، با تزوير و زيانكارى و فريب و خود نمايى.

گر چه هر دو گمراهند و ظالم و دنيا پرست، ولى شايد حال اين گروه از پاره‌اى از جهات، از حال گروه نخست بدتر هم باشد، چرا كه دين الهى را سرمايه دنياى خود ساختند و با اين عمل، هم دنياى مردم را ويران مى‌كنند و هم دينشان را.

حضرت سپس به تشبيه حالات آنها پرداخته و در پنج جمله آنها را به روشنى معرّفى كرده، مى‌فرمايد: «خود را متواضع جلوه مى‌دهند: گامها را كوتاه بر مى‌دارند (خود را با وقار معرّفى مى‌كند) و دامن خود را (ظاهرا از آلودگى به دنيا) جمع مى‌كنند و خويشتن را به زيور امانت داران مى‌آرايند. (و در يك جمله) پوشش خدايى را، وسيله معصيت قرار مى‌دهند، «قد طامن‌ [2] من شخصه، و قارب من خطوه، و شمّر [3] من ثوبه، و زخرف‌

[1] ن، ك، ش، 456.

[2] طامن و اطمينان، از يك ماده هستند و در اصل به معناى «آرامش و سكون» است. و در عبارت بالا اشاره به وقار و تواضع صورى و ظاهرى است.

[3] «شمّر» از ماده «شمر» به معناى «جمع و جور كردن و مهيا شدن» آمده است.