گروه تمام تلاش و كوشش خود را به كار مى‌گيرند تا قارونى شوند يا فرعونى يا سامرى.

افرادى مانند آتش افروزان جنگ جمل و جنگ صفين، از مصاديق روشن اين گروه بودند. بعضى براى مال و بعضى براى مقام و قدرت و بعضى براى تكيه زدن بر جاى پيامبر اسلام، دست به آن همه شرّ و فساد و تباهى زدند.

سپس امام عليه السّلام به نتيجه كار آنها اشاره فرموده مى‌گويد:

«چه بد تجارتى است كه تو (اى انسان فاسد و طغيانگر) براى خود فراهم ساخته‌اى: دنيا را بهاى خويشتن مى‌بينى و آن را با پاداش‌هايى كه نزد خدا است (و پروردگارت به تو وعده داده است) معاوضه مى‌كنى!، «و لبئس المتجر أن ترى الدّنيا لنفسك ثمنا، و ممّا لك عند اللّه عوضا!» طبيعى است كه اين گروه شرور و فاسد- كه براى رسيدن به مال و مقام دست و پا مى‌زنند- نه قانون خدا را به رسميّت مى‌شناسد و نه به نداى وجدان گوش فرا مى‌دهند و نه تسليم فرمان عقلند. آنها اين سرمايه‌هاى گرانبها را با آن ثمن نجس و بهاى اندك مبادله مى‌كنند و دين و ايمان خود را، به متاع زودگذر دنيا، مى‌فروشند، همان گونه كه قرآن، در باره امثال آنان مى‌فرمايد: «أُولئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‌ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما كانُوا مُهْتَدِينَ» [1].

آنان كسانى هستند كه هدايت را به گمراهى فروخته‌اند و اين تجارت آنان سودى نداده و هدايت نيافته‌اند.

اين در حالى است كه سرمايه‌هاى وجودى انسان، آن قدر گرانقدر و گرانبها است كه اگر به چيزى جز رضاى خدا و بهشت جاويدان بفروشد، به يقين زيان كرده است، همان گونه كه قرآن در باره خود مولا مى‌فرمايد: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ» [2].

بعضى از مردم (با ايمان و فداكار، مانند على عليه السّلام در ليلة المبيت) جان خود را

[1] سوره بقره، آيه 16.

[2] سوره بقره، آيه 207.