من نفسه للأمانة، و اتّخذ ستر اللّه ذريعة إلى المعصية.

آرى، ظاهرى متواضع و آرام و باوقار و بى‌اعتنا به دنيا و آنچه در دنيا است دارد و خود را به شعار صالحان آراسته است و از ستّار العيوب بودن خداوند سوء استفاده مى‌كند و در طريق عصيان و نافرمانيش گام بر مى‌دارد.

ممكن است كه اين گروه ظاهرا به خدا و روز رستاخيز ايمان داشته باشند، ولى به يقين ايمان به اين دو اصل مهم در اعماق وجودشان نفوذ نكرده، و گرنه چگونه ممكن است متاعى به آن گرانبهايى را به اين ثمن بخس و بهاى ناچيز مبادله كنند؟ به همين دليل، در احاديث آمده است كه ريا كاران در قيامت- كه پرده‌ها كنار مى‌رود و چهره واقعى هر كس آشكار مى‌شود- به عنوان «يا كافر! يا فاجر! يا غادر! يا خاسر»! مخاطب مى‌شوند و به آنها گفته مى‌شود: «حبط عملك و بطل أجرك فلا خلاص لك اليوم فالتمس أجرك ممّن كنت تعمل له»، اعمالت نابود شد و اجر و پاداشت از ميان رفت و هيچ راه نجاتى امروز براى تو باقى نمانده است.

برو و پاداشت را از كسى كه اعمالت را براى او انجام دادى بگير. [1] بى‌شك اين گروه- مانند ساير گروه‌هاى چهارگانه- تنها در عصر مولا على عليه السّلام وجود نداشتند، بلكه هميشه و در هر جامعه‌اى بوده و هستند و خطر آنها بر دين و دنياى مردم از همه گروه‌ها بيشتر است.

به همين دليل پيروان حق بايد بدقّت مراقب آنها باشند و در دام آنان نيفتند.

خوشبختانه بسيارى از آنها عملا خود را رسوا مى‌كنند و هنگامى كه بر سر دو راهى دين و دنيا قرار مى‌گيرند، با يك چرخش سريع به راه دنيا مى‌روند و از دين خدا دور مى‌شوند و رضاى خلق را با سخط و خشم خالق خريدارى مى‌كنند تا از دنياى آنان بهره‌اى گيرند. افكار آنها منحط و همّتشان كوتاه و روحشان آلوده و درونشان زشت و پليد و هميشه گرفتار دوگانگى شخصيت و نفاق هستند. در ادامه اين بحث امام به سراغ گروه چهارم- كه همان «پارسايان دروغين و زاهدان ريايى» هستند- مى‌رود و

[1] وسايل الشيعه، جلد 1، صفحه 51.